Wszystkie wpisy, których autorem jest hanpol15

Sprzedaż towarów o wartości do 1000 zł i ponad 1000 zł

Sprzedaż prowadzona w ramach firmy zawsze będzie czyniła sprzedawcę podatnikiem podatku VAT, niezależnie od tego, jaka jest wartość towaru. Sprzedawca może jedynie pozostać zwolniony z podatku VAT ze względu na specyficzny rodzaj towarów lub na status zwolnionego podmiotowo z VAT lub rozliczać ten podatek. W obu przypadkach jednak pozostaje podatnikiem.

Gdy sprzedaży dokonuje podatnik opodatkowany w związku z daną transakcją podatkiem VAT lub z tego podatku w ramach tej transakcji zwolniony, nabywca nie musi obawiać się opodatkowania go z tytułu kupna.


Przy kupnie towaru:

  • będącego majątkiem prywatnym osoby fizycznej,
  • będącego majątkiem prywatnym przedsiębiorcy,

-na kupującym ciąży obowiązek zapłaty podatku od czynności cywilnoprawnej. Podatek ten w przypadku rzeczy ruchomych wynosi 2% wartości rynkowej podstawy opodatkowania (którą z reguły jest cena ustalona przez podpisujących umowy, pod warunkiem, że nie odbiega ona znacząco od ceny rynkowej, a w przypadku gdyby odbiegała – strony posiadają podstawy ustalenia jej w takiej odmiennej wartości).

W przypadku natomiast:

  • nieruchomości, prawa użytkowania wieczystego, własnościowego spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego, spółdzielczego prawa do lokalu użytkowego oraz wynikających z przepisów prawa spółdzielczego: prawa do domu jednorodzinnego oraz prawa do lokalu w małym domu mieszkalnym  – podatek ten wynosi 2 %,
  • innych praw majątkowych – podatek ten wynosi 1 %;
JESTEM: Przedsiębiorcą sprzedaję majątek firmowy Przedsiębiorcą sprzedaję majątek prywatny Sprzedaję majątek prywatny
Przedsiębiorcą kupuję majątek na cele mojej firmy Sprzedawca rozlicza VAT/możliwe że odliczę VAT Kupujący rozlicza PCC Kupujący rozlicza PCC
Przedsiębiorcą kupuję majątek na cele prywatne Sprzedawca rozlicza VAT Kupujący rozlicza PCC Kupujący rozlicza PCC
Osobą prywatną Sprzedawca rozlicza VAT Kupujący rozlicza PCC Kupujący rozlicza PCC

Zwolnienie do 1000 zł

Wyjątkowo zwolnione z opodatkowania podatkiem od czynności cywilnoprawnych pozostaje nabycie rzeczy ruchomych o wartości rynkowej nie przekraczającej 1000 zł. Oznacza to, że:

  • zwolnienie dotyczy wyłącznie ruchomości – zatem prawa czy nieruchomości nawet gdy ich wartość jest niższa – należy opodatkować,
  • wartość rynkowa nie jest tożsama z ceną umową, strony nie mogą zatem sztucznie zaniżyć wartości umowy tylko w tym celu, by nabywca stał się zwolniony z podatku od czynności cywilnoprawnych,
  • nie ma znaczenia, czy nabywcą jest przedsiębiorca, czy osoba prywatna, zwolnienie stosuje się do wszystkich podmiotów,
  • jeżeli podatnik jest zwolniony z podatku ze względu na wartość podstawy opodatkowania do 1000 zł, to nie ma obowiązku składać deklaracji podatkowej PCC-3 i wykazywać transakcji,
  • podstawy opodatkowania należy podstawy opodatkowania ulegają zaokrągleniu do pełnych złotych (0-49 gr zaokrągla się w dól, a 50-99 gr – w górę).

Dla ustalenia wartości rynkowej przedmiotu czynności cywilnoprawnej określić należy przeciętne ceny stosowane w obrocie rzeczami tego samego rodzaju i gatunku, z uwzględnieniem ich miejsca położenia, stanu i stopnia zużycia, oraz w obrocie prawami majątkowymi tego samego rodzaju, z dnia dokonania tej czynności, bez odliczania długów i ciężarów.

Składki ZUS przedsiębiorców w 2019 r.

Od 1 stycznia 2019 r. wzrośnie wysokość składek na ubezpieczenie społeczne dla przedsiębiorców. Wynika to ze wzrostu minimalnego wynagrodzenia za pracę – w przypadku nowych firm oraz wyższego prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia, które stanowi podstawę wyliczenia składek dla przedsiębiorców działających na rynku od dłuższego czasu. Minimalne wynagrodzenie za pracę, zgodnie z rozporządzeniem z 19 września 2018 r. w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2019 r. (Dz. U. poz. 1794), wyniesie w przyszłym roku 2250 zł (w tym roku jest to 2100 zł), natomiast, jak wynika z projektu ustawy budżetowej na przyszły rok, przeciętne prognozowane wynagrodzenie w 2019 r. wyniesie 4765 zł (w 2018 r. – 4443 zł).


Zakres ubezpieczeń

Dla przedsiębiorcy z racji prowadzonej działalności obowiązkowe są ubezpieczenia społeczne (emerytalne, rentowe i wypadkowe), a także ubezpieczenie zdrowotne. Tylko ubezpieczenie chorobowe jest dobrowolne, a przystąpienie do niego możliwe jest wyłącznie na złożony przez niego wniosek.

W sytuacji, gdy prowadzenie pozarolniczej działalności lub współpraca przy jej prowadzeniu nie jest jednym tytułem do podlegania ubezpieczeniom społecznym, osoba prowadząca tę działalność lub osoba z nią współpracująca podlega ubezpieczeniom bądź obowiązkowo, bądź dobrowolnie (szczegóły w poradniku ZUS).

Natomiast osoba, która z tytułu prowadzonej pozarolniczej działalności lub współpracy podlega dobrowolnie ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym, w przypadku przystąpienia do tych ubezpieczeń, obejmowana jest również ubezpieczeniem wypadkowym. Osoba ta w ogóle nie podlega ubezpieczeniu chorobowemu.

Z kolei składkę na Fundusz Pracy odprowadzają te osoby prowadzące pozarolniczą działalność i osoby współpracujące, które podlegają obowiązkowo ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym. W konsekwencji za osoby podlegające ubezpieczeniom emerytalnemu i rentowym na swój wniosek nie należy odprowadzać składki na Fundusz Pracy.

Składkę na FP opłaca się od kwot stanowiących podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe, nie niższych, w przeliczeniu na okres miesiąca, niż minimalne wynagrodzenie, co oznacza, że np. osoba, o której mowa w art. 18a ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, opłacająca składki na obowiązkowe ubezpieczenia społeczne od kwoty stanowiącej 30% minimalnego wynagrodzenia nie opłaca za siebie składek na Fundusz Pracy.


ZUS dla nowych firm
  1. Osoby prowadzące pozarolniczą działalność gospodarczą na podstawie przepisów o działalności gospodarczej lub innych przepisów szczególnych, które:
  • nie prowadzą lub w okresie ostatnich 60 miesięcy kalendarzowych przed dniem rozpoczęcia wykonywania działalności gospodarczej nie prowadziły pozarolniczej działalności,
  • nie wykonują działalności gospodarczej na rzecz byłego pracodawcy, na rzecz którego przed dniem rozpoczęcia działalności gospodarczej w bieżącym lub poprzednim roku kalendarzowym wykonywały w ramach stosunku pracy lub spółdzielczego stosunku pracy czynności wchodzące w zakres wykonywanej działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 18a ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne w 2019 r. dla tych osób stanowi zadeklarowana kwota, nie niższa niż 675 zł (30% kwoty minimalnego wynagrodzenia w 2019 r.). Zgodnie bowiem z rozporządzeniem w sprawie wysokości minimalnego wynagrodzenia za pracę w 2019 r. od dnia 1 stycznia 2019 r. minimalne wynagrodzenie za pracę ustalono w wysokości 2250 zł.

Za miesiące styczeń – grudzień 2019 r. składka na ubezpieczenia społeczne wyżej wymienionych nie może być niższa:

  • na ubezpieczenie emerytalne od kwoty: 131,76 zł(tj. 19,52%),
  • na ubezpieczenia rentowe od kwoty: 54,00 zł(tj. 8%),
  • na ubezpieczenie chorobowe od kwoty: 16,54 zł(tj. 2,45%).

Porównanie kwot miesięcznych składek z 2018 i 2019 r. – nowe firmy

  2018 r. 2019 r.

Ubezpieczenia społeczne

Podstawa wymiaru składek 630,00 zł 675,00 zł
    Ubezpieczenie wypadkowe 1,67%* 10,52 zł 11,27 zł
    Ubezpieczenie emerytalne 19,52% 122,98 zł 131,76 zł
    Ubezpieczenie rentowe 8% 50,40 zł 54,00 zł
    Ubezpieczenie chorobowe 2,45% 15,44 zł 16,54 zł
Razem składki na ub. społ. 199,34 zł 213,57 zł

Fundusz pracy 2,45%

nie dotyczy nie dotyczy

Ubezpieczenia zdrowotne

Podstawa wymiaru składki 3554,93 zł 3554,93 zł**
Ubezpieczenie zdrowotne 9% 319,94 zł 319,94 zł**
Kwota składki na ubezpieczenie zdrowotne, o którą zmniejsza się PIT 7,75% 275,51 zł 275,51 zł**
Razem składki
(ub. społ. + ub. zdr.)
519,28 zł 533,51 zł

(+ ok. 10 zł – przewidywany wzrost składki na ub. zdr.)

* składka na ubezpieczenie wypadkowe dla płatników składek zatrudniających do 9 ubezpieczonych.

** Kwoty obowiązujące w 2018 r. Podstawa wymiaru i wysokość składki na ubezpieczenie zdrowotne obowiązujące w przyszłym roku będą znane w drugiej połowie stycznia 2019 r.

Przedsiębiorca może tankować paliwo ze zniżką 20%

Każda osoba prowadząca działalność gospodarczą ma możliwość uzyskania upustu na zakup paliwa w wysokości aż 20%.


Oferta przygotowana przez jedną z polskich instytucji finansowych mogła w ostatnich dniach zadziwić sporo osób. Duży polski bank umożliwił bowiem wszystkim przedsiębiorcom tankowanie paliw w stałej, niezmiennej cenie wynoszącej… 3,90 zł za litr.

Oferta dotyczy tankowania dowolnego paliwa (Pb98, Pb95, ON) na wszystkich stacjach w Polsce. Jeśli na stacji zapłacimy więcej niż wspomniane 3,90 zł/litr, bank zobowiązuje się… zwrócić nam różnicę na nasze konto.

Co ciekawe, akcja nie jest ograniczona czasowo. Przedsiębiorca ma zatem możliwość zakupu tańszego paliwa w każdym kolejnym miesiącu, niezależnie od przyszłych wzrostów cen paliwa.


Jak to działa?

Zasada działania programu jest następująca:

  1. Klient dokonuje zakupu paliwa na dowolnej stacji na terenie Polski i płaci normalną cenę np. 4,90 zł/litr.
  2. Następnie bank zwraca klientowi różnicę w cenie paliwa powyżej 3,90 zł.

W tym przypadku, za każdy zakupiony litr paliwa, bank zwraca różnicę równą:

4,90 – 3,90 = 1,00 zł

Jeśli zatem klient zatankował 50 litrów paliwa, bank zwróci mu kwotę równą:

1,00 zł x 50 = 50,00 zł

Bank zapewnia, że zwróci za zakupy paliwa kwotę do 100 zł w każdym kolejnym miesiącu. Oznacza to, że co miesiąc możemy tankować ok. 100 litrów paliwa w obniżonej cenie (w zależności od ceny paliwa, czasem może to być nawet 150 litrów). W ciągu roku możemy więc zaoszczędzić aż 1200 zł. Ile zaoszczędzisz w swoim konkretnym przypadku?

Bank wydaje kartę paliwową bezpłatnie. Darmowa jest również obsługa karty, a bank nie pobiera żadnych prowizji za dokonywane kartą transakcje. Bezpłatny jest również rachunek powiązany z kartą. Przedsiębiorca nie ponosi więc żadnych kosztów związanych z uczestnictwem w programie zniżkowego tankowania.


Czy każdy może wyrobić taką kartę paliwową? Nie. Bank nałożył tu dość istotne ograniczenie. Z oferty mogą bowiem skorzystać jedynie osoby prowadzące działalność gospodarczą. Upustu nie otrzymają więc osoby nie będące przedsiębiorcami.

Podatkowa Księga Przychodów i Rozchodów

W połowie września weszło w życie nowe rozporządzenie w sprawie prowadzenia księgi przychodów i rozchodów. Co ciekawe, nowe przepisy zaczęły obowiązywać z datą wsteczną, a konkretnie na… 8 miesięcy wstecz.


W dniu 14 września w Dzienniku Ustaw opublikowane zostało nowe rozporządzenie w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zgodnie z zapisami rozporządzenia, nowe przepisy weszły w życie już następnego dnia po ich ogłoszeniu, tj. w dniu 15 września. Dla przedsiębiorców data ta nie ma jednak większego znaczenia, gdyż nowe przepisy zaczęły obowiązywać z mocą wsteczną. Nowe rozporządzenie ma  bowiem zastosowanie już do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 roku.

Wprowadzenie nowych przepisów z mocą wsteczną było możliwe prawdopodobnie dlatego, iż rząd uznał całość wprowadzanych zmian jako zmiany polepszające sytuację przedsiębiorców. Jakie zmiany czekają nas zatem w zakresie prowadzenia księgi?


Likwidacja obowiązków informacyjnych

Podstawowe zmiany w rozporządzeniu związane są z uchwaleniem nowelizacji ustawy o PIT. Nowa ustawa o podatku dochodowym ograniczyła bowiem ilość obowiązków informacyjnych, jakie spoczywają na małych przedsiębiorcach. Zmiany zapisane w ustawie wymusiły zatem usunięcie niektórych obowiązków informacyjnych zapisanych również w Rozporządzeniu PKPiR.

Pierwszy z obowiązków dotyczył konieczności zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o prowadzeniu księgi przychodów i rozchodów. Zgodnie z dotychczasowymi przepisami, każdy przedsiębiorca miał bowiem obowiązek pisemnie powiadomić o tym fakcie urząd, w terminie 20 dni od założenia księgi. Nowe rozporządzenie znosi ten obowiązek.

Kolejnym obowiązkiem zgłoszeniowym, funkcjonującym od kilkunastu już lat, był obowiązek powiadamiania urzędu skarbowego o zawarciu umowy z biurem rachunkowym. Przedsiębiorca zobowiązany był do tej pory powiadamiać fiskusa o każdorazowej zmianie biura księgowego, informując urząd o nazwie i adresie nowego biura oraz miejscu prowadzenia i przechowywania księgi. Obecnie skarbówka nie może już wymagać od przedsiębiorcy takich informacji.

Dotychczasowe brzmienie rozporządzenia nakładało na firmy także obowiązek pisemnego powiadamiania urzędu skarbowego o zamiarze sporządzenia spisu z natury, jeśli miałoby do tego dojść w terminie innym niż 1 stycznia lub 31 grudnia. Nowe rozporządzenie znosi również i ten obowiązek informacyjny.


Mniej ewidencji

Znowelizowane rozporządzenie zmniejsza również ilość ewidencji, których prowadzenie wymagane było w przypadku niektórych przedsiębiorców.

W dotychczasowym stanie prawnym, wśród kilku różnych ewidencji, rozporządzenie wymieniało m.in. ewidencję pożyczek i zastawionych rzeczy. W nowym rozporządzeniu całkowicie usunięto przepisy odnoszące się do tej ewidencji.


Więcej dowodów wewnętrznych

Nowe rozporządzenie rozszerzyło katalog przypadków, w których dokumentowanie kosztów możliwe będzie przy użyciu dowodów wewnętrznych. Dowodami wewnętrznymi dokumentować można już zatem także zakup bezpośrednio od producenta, produktów roślinnych i zwierzęcych, przetworzonych w sposób inny niż przemysłowy (dla sprzedaży opisanej w art. 20 ust. 1c ustawy o PIT).

Pełna treść nowego rozporządzenia znajduje się tutaj.

Podatki – zryczałtowany podatek dochodowy

Podatki 2019: Nowe wzory dotyczące zryczałtowanego podatku dochodowego


Resort finansów przygotował projekt nowego rozporządzenia dotyczącego wzorów zeznania, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne. Formularze zostaną w efekcie dostosowane do zmian w ustawach o podatkach dochodowych.


„Rekomendowane rozwiązanie to określenie nowych wzorów formularzy podatkowych oznaczonych symbolami: PIT-28/PIT-28S, PIT16A, PIT-19A, PIT-28/A, PIT-28/B, PIT/O i PIT/D, umożliwiających prawidłowe wykonanie obowiązków podatkowych przez podatników zryczałtowanego podatku dochodowego”  wskazują projektodawcy.


Nowe rozporządzenie ma dostosować wzory do zmian wprowadzonych ustawą z 27 października 2017 r. o zmianie ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, ustawy o podatku dochodowym od osób prawnych oraz ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne (Dz. U. z 2017 r., poz. 2175). Nowela ta weszła w życie z początkiem 2018 r.

Po zmianach formularze będą zbieżne m.in. ze zmianami dotyczącymi przychodów z tytułu najmu, podnajmu, dzierżawy, poddzierżawy albo innych umów o podobnym charakterze, które zawierane są poza działalnością gospodarczą. Dla takich przychodów wprowadzono limit kwotowy na poziomie 100 tys. zł przychodu – wtedy można korzystać ze stawki ryczałtowej (8,5 proc.). Dla przychodów przekraczających próg odpowiednia będzie natomiast wyższa stawka ryczałtu (12,5 proc.).

Wprowadzenie zmian przewiduje projekt rozporządzenia (z 28 września) Ministra Finansów w sprawie określenia wzorów zeznania, deklaracji i informacji podatkowych obowiązujących w zakresie zryczałtowanego podatku dochodowego od niektórych przychodów osiąganych przez osoby fizyczne.

Rozporządzenie wejdzie w życie 1 stycznia 2019 r.


Wzory:

PIT-28/PIT-28S, PIT16A, PIT-19A, PIT-28/A, PIT-28/B, PIT/O i PIT/D

Najem mieszkania w deklaracji VAT-7

Pytanie: Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Jest czynnym podatnikiem VAT. W tym roku Wnioskodawca dokonał zakupu jako osoba prywatna czterech nowych mieszkań od dewelopera, które w najbliższym czasie planuje wynajmować. Czy w podatku VAT zastosowanie stawki zwolnionej (zw) z wynajmu mieszkania na cele mieszkaniowe będzie prawidłowe? Czy daną transakcję wykazujemy w deklaracji VAT w poz. 10?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 maja 2018 r. (data wpływu 10 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług najmu mieszkania na cele wyłącznie mieszkaniowe oraz obowiązku ewidencji tych usług w poz. 10 deklaracji VAT-7 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług w zakresie:

  • zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług najmu mieszkania na cele wyłącznie mieszkaniowe,
  • obowiązku ewidencji tych usług w poz. 10 deklaracji VAT-7 oraz w pliku JPK,
  • czy prawidłowym będzie umieszczenie w umowie najmu klauzuli, że kwota najmu zawiera czynsz + opłaty za wszystkie media? Kwota będzie ogólna, tak aby nie trzeba było refakturować opłat za media?

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 maja 2018 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.


We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Od 2005 roku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna pod nazwą U.T.L., którą rozlicza z podatku dochodowego na zasadach ogólnych, podatkiem liniowym. Wnioskodawca jest czynny podatnikiem VAT. Główna działalność Wnioskodawcy – 46.72.Z – Sprzedaż hurtowa metali i rud metali.

W roku 2018 Wnioskodawca dokonał zakupu jako T. L. (osoba prywatna) czterech nowych mieszkań od dewelopera. Mieszkania zostały zakupione w kredycie hipotecznym udzielonym Wnioskodawcy na 25 lat. W najbliższym czasie Wnioskodawca planuje je wynajmować. Wynajem na cele mieszkaniowe. Wynajem będą przede wszystkim studenci.

W piśmie z dnia 4 maja 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że mieszkania, które zamierza wynajmować to lokale o charakterze mieszkalnym. Lokale mieszkalne Wnioskodawca zamierza wynajmować tylko osobom fizycznym (osobom prywatnym nieprowadzącym działalności gospodarczej). Wnioskodawca zamierza wynajmować lokale o charakterze mieszkalnym na własny rachunek i wyłącznie na cele mieszkaniowe. W odpowiedzi na pytanie, należy wskazać symbol PKWiU dla świadczenia polegającego na wynajmie lokali, wynikający z Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 r., wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Wnioskodawca wskazał – PKWiU-68.20.11.0.

Na pytanie: „Czy Wnioskodawca rozlicza podatek VAT miesięcznie czy kwartalnie?” Wnioskodawca wskazał, że podatek VAT rozlicza miesięcznie.

Na pytanie: „Należy wskazać jakiej deklaracji VAT dotyczy pytanie oznaczone przez Wnioskodawcę jako nr 5 (deklaracja VAT-7, VAT-7K itp.)?” Wnioskodawca wskazał – rejestr ewidencja sprzedaży VAT, deklaracja VAT-7.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że najemcy nie będą obciążani kosztami mediów. Opłata za wszystkie media będzie wliczona w cenę najmu. Przykładowo student płaci 1 tys. zł za wynajem pokoju razem z mediami i czynszem. Bez względu na ilość zużytych mediów. Najemcy nie będą mieli możliwości wyboru świadczeniodawców mediów. Wnioskodawca nie będzie miał możliwości decydowania o ilości zużycia mediów przez najemców. Media będą dostarczane najemcom na podstawie umowy najmu, bez odrębnych umów. Umowy na media będą zawarte na imię i nazwisko Wnioskodawcy – T. L.. W lokalu nie znajdują się podliczniki. Najemcy będą mieli wpływ na wielkość zużycia mediów. Wnioskodawca nie będzie dokonywał rozliczenia mediów na poszczególnych najemców, media będzie opłacał na własny koszt.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

  1. (oznaczone we wniosku nr 3) Czy w podatku VAT zastosowanie stawki zwolnionej (zw) z wynajmu mieszkania na cele mieszkaniowe będzie prawidłowe?
  2. (oznaczone we wniosku nr 5) Czy daną transakcję ujmujemy w ewidencji sprzedaży VAT, wykazujemy w deklaracji VAT w poz.10 (wersja 17) i w pliku JPK?

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku),

Ad. 1 Usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, są zwolnione z VAT (art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT). Obrót z tego tytułu nie generuje zatem podatku należnego.

Ad. 2 Usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, są zwolnione z VAT lecz zgodnie z art. 109 ust. 3 ujmuje się je w ewidencji sprzedaży VAT, wykazuje deklaracji VAT-7 w poz.10 (dostawa towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, zwolniona od podatku).


W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.


Na wstępie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga wniosku w zakresie obowiązku ewidencji usług będących przedmiotem wniosku w pliku JPK, ponieważ w tym zakresie wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia i takim właśnie świadczeniem są m.in. usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, dla których prawodawca nie dokonał odwołania do statystyk publicznych.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

  1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
  2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
  3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, że generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Ponadto, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z poźn. zm.). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 3531 Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.


Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

Wskazać zatem należy, że wykonując cywilną umowę najmu, wynajmujący świadczy na rzecz najemcy usługi, w rozumieniu przepisów ustawy, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

I tak zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy. Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, stanowiącego „Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. – 8%, zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy), wymienione zostały usługi sklasyfikowane w dziale 55 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług – „Usługi związane z zakwaterowaniem”.


Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

  • świadczenie usługi na własny rachunek,
  • charakter mieszkalny nieruchomości,
  • mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 23%.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienia od podatku od towarów i usług, w tym również zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.


Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca świadczy na własny rachunek usługę najmu mieszkań, na cele wyłącznie mieszkaniowe, to usługa najmu mieszkań spełnia przesłanki, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W związku z powyższym, świadczona przez Wnioskodawcę usługa najmu mieszkań wyłącznie na cele mieszkaniowe korzysta ze zwolnienia od podatku, na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W odniesieniu natomiast do obowiązku wykazywania w deklaracji VAT-7 usług najmu mieszkań wyłącznie na cele mieszkaniowe, świadczonych przez Zainteresowanego, w sytuacji gdy Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT, należy zauważyć, że zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Jednocześnie stosownie do art. 99 ust. 14 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Realizując powyższą delegację ustawową, Minister Finansów i Rozwoju wydał rozporządzenie z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 2273), w którym określił wzory deklaracji wraz z objaśnieniami dotyczącymi sposobu ich wypełnienia (wariant 17).

Wzór deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT 7(17)), o której mowa w art. 99 ust. 1 ustawy stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia. Natomiast objaśnienia do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K) stanowią załącznik nr 3 do rozporządzenia.

Z wzoru deklaracji VAT-7 wersja 17, wynika, że w części C „Rozliczenie podatku należnego” w poz. 10 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, zwolnione od podatku na podstawie art. 43 lub art. 82 ustawy.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz zacytowane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca, jako zarejestrowany czynny podatnik VAT, prowadzący działalność gospodarczą, a ponadto świadczący usługi najmu mieszkań na cele wyłącznie mieszkaniowe zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, winien wykazać w deklaracji VAT-7 w poz. 10 wartość czynności zwolnionych od podatku VAT, o których mowa wyżej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

(Interpretacja indywidualna z 29 maja 2018 r., sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.239.2018.4.MK – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej).

Koszty używania samochodów w DG

W 2019 roku firma nie zaliczy całości firmowych wydatków w koszty.

Znamy już projekt nowej ustawy o PIT. Wydatki związane z utrzymaniem firmowego auta nie będą już mogły być zaliczane do kosztów firmy w całości. Od stycznia 2019 roku za koszt uzyskania przychodu uznawana będzie jedynie połowa kwoty widniejącej na fakturze zakupowej, a w niektórych przypadkach jedynie… jedna piąta tej kwoty.


Ministerstwo Finansów opublikowało właśnie projekt nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe przepisy wprowadzają zupełnie nowy sposób rozliczania wydatków związanych z utrzymaniem samochodu osobowego wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej.

Przypomnijmy, że do tej pory osoba prowadząca działalność gospodarczą miała możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu całości kwot widniejących na fakturach zakupowych. Przedsiębiorca mógł zatem wrzucić w koszty całość wydatków na paliwo, części zamienne czy usługi mechanika.


Od stycznia 2019 roku ten sam przedsiębiorca będzie mógł zaliczyć w koszty jedynie 50% kwoty widniejącej na fakturze. W niektórych przypadkach zaś zaliczenie w koszty ograniczone będzie jedynie do 20% kwoty stanowiącej realny wydatek. Mechanizm ten będzie funkcjonował na tych samych zasadach, co dotychczasowe ograniczenia w odliczaniu podatku VAT.

Przypomnijmy, że w kwietniu 2014 roku zaczęły obowiązywać znowelizowane przepisy ustawy o podatku VAT, zgodnie z którymi większość przedsiębiorców może obecnie odliczać jedynie 50% kwoty podatku VAT widniejącej na fakturze zakupowej, jeśli faktura ta dotyczy wydatków eksploatacyjnych związanych z utrzymaniem firmowego auta. Jedynie połowę podatku VAT można zatem odliczyć z faktur związanych z naprawami, serwisowaniem, zakupem części zamiennych, opon, płynów eksploatacyjnych, jak również od zakupu paliwa.

Przedsiębiorcom pozostawiono co prawda możliwość pełnego odliczania podatku VAT od takich zakupów, ale wiąże się to obecnie ze spełnieniem rygorystycznych wymagań opisanych w ustawie. Przedsiębiorca, który chciałby odliczać cały VAT, musi bowiem oświadczyć, iż auto wykorzystywane jest wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Oświadczenie takie wiąże się z kolei z obowiązkiem prowadzenia szczegółowej ewidencji przebiegu pojazdu zawierającej m.in.:

  • dokładne daty i cel wyjazdu,
  • opis trasy (skąd – dokąd),
  • stan licznika,
  • liczbę przejechanych kilometrów,
  • imię i nazwisko kierowcy.

Dodatkowo, przedsiębiorca taki musi zgłosić informację o pojeździe i prowadzonej ewidencji do naczelnika urzędu skarbowego.

Taka konstrukcja przepisów spowodowała, że w praktyce tylko niewielka ilość małych firm zdecydowała się na prowadzenie tej uciążliwej ewidencji, a co za tym idzie – straciła możliwość odliczania pełnych kwot podatku VAT.


Od stycznia 2019 roku dokładnie taki sam mechanizm jak w przypadku VAT, będzie funkcjonował w odniesieniu do kosztów uzyskania przychodu.

Projekt nowelizacji ustawy o PIT zakłada, że osoba prowadząca działalność gospodarczą, która wykorzystuje w tej działalności samochód osobowy, będzie mogła wrzucić w koszty całość wydatków „motoryzacyjnych” jedynie wtedy, gdy prowadzi szczegółową ewidencję przebiegu pojazdu. Jeśli takiej ewidencji nie prowadzi, do kosztów zaliczy jedynie 50% kwoty widniejącej na fakturze, a nie jak do tej pory całość tej kwoty.

Co więcej, 50-procentowe zaliczenie do kosztów będzie przysługiwać jedynie tym przedsiębiorcom, którzy swój samochód wpisali do ewidencji środków trwałych. W przypadku zaś gdy przedsiębiorca wykorzystuje prywatny samochód do prowadzenia działalności, ale nie wpisał go do ewidencji, przysługiwać mu będzie zaliczenie w koszty w wysokości zaledwie 20% z kwoty poniesionego wydatku.

To ostatnie ograniczenie związane jest z całkowitą likwidacją tzw. kilometrówki dla osób prowadzących działalność gospodarczą.

Przypomnijmy, że do tej pory osoby korzystające z kilometrówki nie musiały wpisywać samochodu do ewidencji środków trwałych i jednocześnie mogły zaliczać do kosztów wydatki odpowiadające ilości przejechanych „służbowo” kilometrów.

Wraz z początkiem 2019 roku kilometrówka dla działalności gospodarczych całkowicie znika. Przedsiębiorca, prowadzący do tej pory kilometrówkę, który od stycznia nie zdecyduje się na wpisanie samochodu do ewidencji środków trwałych, będzie mógł zaliczyć w koszty jedynie 20% wydatków poniesionych na utrzymanie auta. Jeśli jednak uwzględni samochód w firmowej ewidencji, będzie mógł zaliczyć do kosztów 50% tych wydatków.

Kasy fiskalne w 2019 r. – zwolnienia

Kasy fiskalne 2019: Nowe rozporządzenie ws. zwolnień z obowiązku ewidencji


Z początkiem 2019 r. obowiązywać zacznie nowe rozporządzenie ws. zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas fiskalnych. W aktualnej wersji projektu przewidziano przedłużenie zakresu zwolnień na kolejne 3 lata i utrzymanie obecnego kryterium wysokości obrotu na poziomie 20 tys. zł. Jednocześnie Ministerstwo Finansów zamierza m.in. zlikwidować zwolnienia dla kilku rodzajów czynności.


„Generalnie zakres zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących zostanie przedłużony na okres 3 lat (2019-2021), przy utrzymaniu na dotychczasowym poziomie kryterium wysokości obrotu, tj. 20 tys. zł dla podmiotów kontynuujących, jak i dla rozpoczynających działalność gospodarczą (dla tych ostatnich liczone w proporcji)”czytamy w uzasadnieniu projektu.

W projekcie nowego rozporządzenia zaproponowano likwidację zwolnień dla kilku typów czynności. Lista ta obejmuje: – transport drogowy (pasażerski) pojazdami napędzanymi siłą mięśni ludzkich lub ciągnionymi przez zwierzęta (PKWiU – 49.39.35.0); – usługi związane z utrzymaniem porządku w budynkach i zagospodarowywaniem terenów zieleni, z wyłączeniem usług związanych z zagospodarowywaniem terenów zieleni (PKWiU – 81.30.10.0); – przyjmowanie przez rewizorów, w przypadku braku odpowiedniego dokumentu przewozu albo dokumentu uprawniającego do przejazdu bezpłatnego lub ulgowego, należności związanych z wykonywaniem usług przewozu osób oraz przewożonych przez nie rzeczy i zwierząt, a w przypadkach tego wymagających – również opłat dodatkowych; – usługi w zakresie transportu osób na rzece Dunajec przez flisaków pienińskich.

Likwidacja zwolnień z ewidencji na kasach fiskalnych ma w tych przypadkach nastąpić od 1 czerwca 2019 r.


Ministerstwo Finansów zamierza również wprowadzić rozwiązanie, zgodnie z którym w przypadku niektórych rodzajów czynności zwolnienie będzie uzależnione od tego, czy ich świadczenie zostało w całości udokumentowane fakturą. Ma to dotyczyć np. czynności, których przedmiotem są energia elektryczna, paliwa, usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków oraz usługi zagospodarowania odpadów promieniotwórczych.

Wprowadzenie zmian przewiduje projekt rozporządzenia (z 4 października 2018 r.) Ministra Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Rozporządzenie wejdzie w życie 1 stycznia 2019 r.

Kasy fiskalne w 2019 r. – zwolnienia

Faktura zaliczkowa i końcowa

Faktura zaliczkowa i końcowa – czym się różnią i jak je rozliczyć?


Podczas dokonywania transakcji, przedsiębiorcy często pobierają zaliczki na poczet przyszłych dostaw lub usług. Otrzymaną zaliczkę należy udokumentować, jednym z podstawowych obowiązków podatnika rozliczającego podatek od towarów i usług, obok obowiązku prowadzenia ewidencji i składania deklaracji podatkowych, jest bowiem dokumentowanie czynności będących przedmiotem opodatkowania. Jednym z takich dokumentów jest faktura zaliczkowa.

Jeśli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty (w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu), wówczas obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Fakturę zaliczkową należy wystawić:

  • nie wcześniej niż 30. dnia przed otrzymaniem zaliczki (art. 106i ust. 7 pkt 2 ustawy),
  • nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy (art. 106i ust. 2 ustawy).

Elementy faktury

Faktura zaliczkowa powinna zawierać elementy wymienione w art. 106f ustawy o VAT, tj.:

  • datę jej wystawienia,
  • kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę,
  • imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy,
  • numery, za pomocą których podatnik i nabywca są zidentyfikowani na potrzeby podatku,
  • datę otrzymania całości lub części zapłaty przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury,
  • otrzymaną kwotę zapłaty,
  • kwotę podatku wyliczoną według wzoru:

KP = (ZB x SP) ÷ (100+SP)

gdzie:
KP – oznacza kwotę podatku,
ZB – oznacza kwotę otrzymanej całości lub części zapłaty,
SP – oznacza stawkę podatku,

  • dane dotyczące zamówienia lub umowy, a w szczególności: nazwę (rodzaj) towaru lub usługi, cenę jednostkową netto, ilość zamówionych towarów, wartość zamówionych towarów lub usług netto, stawki podatku, kwoty podatku oraz wartość brutto zamówienia lub umowy.

Jeżeli faktury zaliczkowe nie obejmują całej zapłaty za dostawę towaru lub świadczenie usługi, wówczas podatnik po wydaniu towaru lub wykonaniu usługi wystawia fakturę na pozostałą część zapłaty (tzw. fakturę końcową), w której:

  • sumę wartości towarów lub usług pomniejsza o wartość otrzymanych części zapłaty,
  • kwotę podatku pomniejsza o sumę kwot podatku wykazanego w fakturach dokumentujących otrzymanie części zapłaty.

Faktura końcowa powinna również zawierać wszystkie numery faktur zaliczkowych wystawionych przed dostawą towaru lub wykonaniem usługi (art. 106f ust. 3 ustawy o VAT).

Wystawca faktury końcowej nie musi jednak podawać w niej daty wystawienia faktury zaliczkowej ani kwoty otrzymanej zaliczki, choć może tak uczynić. Gdy wystawiono więcej niż jedną fakturę zaliczkową, a faktury te obejmują łącznie całą zapłatę, ostatnia z tych faktur powinna zawierać również wszystkie numery poprzednich faktur zaliczkowych (art. 106f ust. 4 ustawy o VAT).


Faktura zaliczkowa 100%

W przypadku gdy faktura zaliczkowa obejmuje 100%, sprzedawca nie musi wystawiać faktury końcowej. Wystawia się ją w sytuacji, gdy faktury zaliczkowe nie obejmują całej ceny brutto transakcji. Jeżeli natomiast pobrana kwota zaliczki (zaliczek) stanowi całą wartość transakcji, nie ma potrzeby wystawienia faktury końcowej po zrealizowaniu transakcji. Zostaje ona wówczas rozliczona w całości na podstawie faktur zaliczkowych.

Jednak w naszej opinii, nie jest błędem wystawienie faktury końcowej w takim przypadku.

Faktura zaliczkowa i dostawa w tym samym miesiącu

W przypadku, gdy otrzymana zaliczka na poczet dostawy towarów oraz realizacja dostawy odbywa się w tym samym miesiącu (okresie rozliczeniowym), wówczas obowiązek podatkowy, zarówno dla zaliczki, jak i dostawy towarów, powstaje w tym samym miesiącu. W takiej sytuacji podatnik może wystawić jedną fakturę, w której opodatkuje całość dokonanej dostawy (łącznie z kwotą otrzymanej zaliczki).

Stanowisko takie potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z 15 maja 2014 r. (sygn. IPPP3/443-186/14-2/SM), gdzie możemy przeczytać:

(…) w przypadku, gdy w tym samym okresie rozliczeniowym (miesiącu) Spółka otrzyma zaliczkę na poczet dostawy, jak również dokona samej dostawy towaru, nie ma obowiązku wystawienia odrębnej faktury na udokumentowanie zaliczki (termin na wystawienie faktury zaliczkowej i końcowej jest taki sam). Spółka może wystawić jedną fakturę, zawierającą elementy, o których mowa w art. 106e–106f ustawy, w której opodatkuje całość dokonanej dostawy (łącznie z kwotą otrzymanej zaliczki) (…).

Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z 16 września 2014 r., sygn. IPPP1/443-857/14-2/Igo. Organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym:

(…) nie można zatem uznać, iż literalna wykładnia art. 106a-106q ustawy VAT nakazuje wystawianie faktur zaliczkowych w przypadku, gdy w tym samym miesiącu (bądź do 15 dnia następnego miesiąca) zostanie wystawiona faktura rozliczeniowa. Jednocześnie, biorąc pod uwagę treść uzasadnienia do ustawy nowelizującej oraz cel wprowadzonych od 1 stycznia 2014 r. przepisów, ukierunkowanych na ograniczenie obowiązków o charakterze formalnym oraz wprowadzenie ułatwień dla przedsiębiorcy, należy opowiedzieć się za możliwością nie wystawienia faktury zaliczkowej, jeśli w ustawowym terminie zostanie wystawiona faktura rozliczeniowa zawierająca wszystkie niezbędne elementy wskazane w art. 106e oraz odpowiednie elementy wskazane art. 106f ustawy VAT (kwotę zapłaty, kwotę podatku, datę i kwotę brutto otrzymanej zaliczki), a od transakcji zostanie rozpoznany obowiązek podatkowy.

(…) w ocenie Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym nie będzie on zobowiązany do wystawienia faktury zaliczkowej w sytuacji, gdy w miesiącu wpłacenia zaliczki zostanie dokonana dostawa i w ustawowym terminie wystawiona zostanie faktura rozliczeniowa zawierająca elementy określone w art. 106e oraz elementy wskazane w art. 106f ustawy VAT. W takim przypadku właściwe będzie udokumentowanie dokonania transakcji poprzez wystawienie jednego dokumentu – faktury rozliczeniowej, której treść, obok elementów wskazanych w art. 106e ustawy VAT, będzie zawierać również elementy określone w art. 106f tej ustawy – kwotę zapłaty, kwotę podatku, datę i kwotę brutto otrzymanej zaliczki (…).


Zobacz więcej: Faktura zaliczkowa i końcowa: czym się różnią i jak je rozliczyć

Amortyzacja samochodu

Amortyzacja samochodu w firmie. Będzie wyższy limit dla aut osobowych.


Od przyszłego roku limit amortyzacji dla firmowych aut wzrośnie niemal dwukrotnie. Podobny limit wprowadzony zostanie jednak również w przypadku leasingu.

Przypomnijmy, że w obecnym stanie prawnym przedsiębiorca może zaliczać do kosztów pełne odpisy amortyzacyjne jedynie dla tych samochodów osobowych, których wartość nie przekracza 20 tys. EUR (co stanowi obecnie równowartość ok. 86 tys. zł). W przypadku, gdy wartość firmowego auta przekracza ten próg, odpisy amortyzacyjne są zaliczane do kosztów firmy jedynie częściowo, tj. tylko do wartości 20 tys. EUR. Kwota przekraczająca ten limit nie może być zatem amortyzowana. Obowiązujący od wielu lat limit w kwocie 20 tys. EUR ma jednak już wkrótce znacznie wzrosnąć.

Ministerstwo Finansów opublikowało projekt nowelizacji ustaw o PIT i CIT. Obie znowelizowane ustawy zakładają zwiększenie limitu amortyzacji niemal dwukrotnie. Zgodnie z nowymi przepisami, nowy limit amortyzacji wzrośnie bowiem do kwoty aż 150 tys. zł. Nowy, podwyższony limit ma obowiązywać już od 1 stycznia 2019 roku.

Ta sama nowelizacja wprowadza jednak podobny limit w przypadku leasingu operacyjnego.

Przypomnijmy, że do tej pory opłaty leasingowe można było zaliczać w koszty bez ograniczeń kwotowych. Natomiast od 2019 roku, firmy będą mogły zaliczyć do kosztów opłaty leasingowe tylko w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 tys. zł pozostaje do wartości leasingowanego samochodu. Jeśli zatem przedsiębiorca weźmie w leasing pojazd o wartości 200 tys. zł, to za koszt uzyskania przychodu uznawane będzie jedynie 3/4 opłaty leasingowej

Nowe przepisy, z jednej strony polepszają więc sytuację przedsiębiorców (zwiększenie odpisów amortyzacyjnych), z drugiej zaś mogą ją pogorszyć (wprowadzenie limitu dla leasingu).

Należy jednak zauważyć, że samochodów osobowych o wartości niższej od 150 tys. zł nabywanych jest wielokrotnie więcej niż aut o wartości przewyższającej tę kwotę. Biorąc zatem pod uwagę całokształt wprowadzanych zmian, należy je uznać za korzystne dla kieszeni przeciętnego przedsiębiorcy. W ogólnym rozrachunku, korzyści podatkowe wynikające z podwyższonego limitu amortyzacji z całą pewnością bowiem przewyższą potencjalne straty wynikające z wprowadzenia limitu dla opłat leasingowych.