W połowie września weszło w życie nowe rozporządzenie w sprawie prowadzenia księgi przychodów i rozchodów. Co ciekawe, nowe przepisy zaczęły obowiązywać z datą wsteczną, a konkretnie na… 8 miesięcy wstecz.

---

W dniu 14 września w Dzienniku Ustaw opublikowane zostało nowe rozporządzenie w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów. Zgodnie z zapisami rozporządzenia, nowe przepisy weszły w życie już następnego dnia po ich ogłoszeniu, tj. w dniu 15 września. Dla przedsiębiorców data ta nie ma jednak większego znaczenia, gdyż nowe przepisy zaczęły obowiązywać z mocą wsteczną. Nowe rozporządzenie ma  bowiem zastosowanie już do dochodów uzyskanych od dnia 1 stycznia 2018 roku.

Wprowadzenie nowych przepisów z mocą wsteczną było możliwe prawdopodobnie dlatego, iż rząd uznał całość wprowadzanych zmian jako zmiany polepszające sytuację przedsiębiorców. Jakie zmiany czekają nas zatem w zakresie prowadzenia księgi?

---

Likwidacja obowiązków informacyjnych

Podstawowe zmiany w rozporządzeniu związane są z uchwaleniem nowelizacji ustawy o PIT. Nowa ustawa o podatku dochodowym ograniczyła bowiem ilość obowiązków informacyjnych, jakie spoczywają na małych przedsiębiorcach. Zmiany zapisane w ustawie wymusiły zatem usunięcie niektórych obowiązków informacyjnych zapisanych również w Rozporządzeniu PKPiR.

Pierwszy z obowiązków dotyczył konieczności zawiadomienia naczelnika urzędu skarbowego o prowadzeniu księgi przychodów i rozchodów. Zgodnie z dotychczasowymi przepisami, każdy przedsiębiorca miał bowiem obowiązek pisemnie powiadomić o tym fakcie urząd, w terminie 20 dni od założenia księgi. Nowe rozporządzenie znosi ten obowiązek.

Kolejnym obowiązkiem zgłoszeniowym, funkcjonującym od kilkunastu już lat, był obowiązek powiadamiania urzędu skarbowego o zawarciu umowy z biurem rachunkowym. Przedsiębiorca zobowiązany był do tej pory powiadamiać fiskusa o każdorazowej zmianie biura księgowego, informując urząd o nazwie i adresie nowego biura oraz miejscu prowadzenia i przechowywania księgi. Obecnie skarbówka nie może już wymagać od przedsiębiorcy takich informacji.

Dotychczasowe brzmienie rozporządzenia nakładało na firmy także obowiązek pisemnego powiadamiania urzędu skarbowego o zamiarze sporządzenia spisu z natury, jeśli miałoby do tego dojść w terminie innym niż 1 stycznia lub 31 grudnia. Nowe rozporządzenie znosi również i ten obowiązek informacyjny.

---

Mniej ewidencji

Znowelizowane rozporządzenie zmniejsza również ilość ewidencji, których prowadzenie wymagane było w przypadku niektórych przedsiębiorców.

W dotychczasowym stanie prawnym, wśród kilku różnych ewidencji, rozporządzenie wymieniało m.in. ewidencję pożyczek i zastawionych rzeczy. W nowym rozporządzeniu całkowicie usunięto przepisy odnoszące się do tej ewidencji.

---

Więcej dowodów wewnętrznych

Nowe rozporządzenie rozszerzyło katalog przypadków, w których dokumentowanie kosztów możliwe będzie przy użyciu dowodów wewnętrznych. Dowodami wewnętrznymi dokumentować można już zatem także zakup bezpośrednio od producenta, produktów roślinnych i zwierzęcych, przetworzonych w sposób inny niż przemysłowy (dla sprzedaży opisanej w art. 20 ust. 1c ustawy o PIT).

Pełna treść nowego rozporządzenia znajduje się tutaj.

Pytanie: Małżonkowie prowadzą odrębne przedsiębiorstwa (działalności gospodarcze). Małżonkowie nie zawarli rozdzielności majątkowej, pozostają we wspólnocie majątkowej. Przedsiębiorstwo żony zostało założone z dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej. Żona Wnioskodawcy planuje zamknąć działalność po upłynięciu wymaganego w umowie o dofinansowanie na otwarcie działalności terminu, a cały majątek firmy przekazać Wnioskodawcy. Czy możliwe jest przekazanie przedsiębiorstwa protokołem przekazania? Czy przekazanie całości przedsiębiorstwa niesie ze sobą dla którejkolwiek ze stron obowiązek podatkowy? 

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 23 lipca 2018 r. (data wpływu 23 lipca 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania przedsiębiorstwa przez jednego małżonka na rzecz drugiego – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 23 lipca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie skutków podatkowych przekazania przedsiębiorstwa przez jednego małżonka na rzecz drugiego.

---

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe.

---

Oboje małżonków (E i W) prowadzą odrębne przedsiębiorstwa (działalności gospodarcze). Małżonkowie nie zawarli rozdzielności majątkowej, pozostają we wspólnocie majątkowej. Przedsiębiorstwo p. E zostało założone z dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej, a zabezpieczeniem interesów Instytucji Pośredniczącej w przyznawaniu dotacji był weksel in-blanco podpisany przez oboje małżonków. Z dotacji zostały zakupione towary handlowe, sprzęt niezbędny do prowadzenia działalności: komputer, drukarka, aparat fotograficzny itp. oraz licencja, oprogramowanie sklepu internetowego oraz program księgowy. Zarówno p. E, jak i p. W są czynnymi podatnikami podatku VAT, oboje prowadzą PKPIR. P. E planuje zamknąć działalność gospodarczą po upłynięciu wymaganego w umowie o dofinansowanie na otwarcie działalności gospodarczej terminu, a cały majątek firmy przekazać mężowi – p. W.

---

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych.

---

Czy możliwe jest przekazanie przedsiębiorstwa protokołem przekazania? Czy przekazanie całości przedsiębiorstwa niesie ze sobą dla którejkolwiek ze stron obowiązek podatkowy?

Przedmiotem niniejszej interpretacji jest odpowiedź na pytanie drugie. Jednocześnie w zakresie pytania pierwszego zostało wydane postanowienie o odmowie wszczęcia postępowania z 20 września 2018 r. nr 0112-KDIL1-2.4012.493.2018.6.DC, 0112-KDIL3-3.4011.322.2018.3.MC, w którym zawarto również rozstrzygnięcie dotyczące podatku od towarów i usług.

Zdaniem Wnioskodawcy, mając na uwadze powyższy stan faktyczny, p. E planuje przekazać mężowi (p. W) w całości swoje przedsiębiorstwo rozumiane zgodnie z art. 55 (1) k.c. protokołem przekazania przedsiębiorstwa, w którym będą zawarte wszystkie (materialne i niematerialne) składniki majątku. Przekazanie całości majątku przedsiębiorstwa dla p. W nie stanowi przychodu dla p. E, a dla p. W przyjmowany majątek nie jest kosztem uzyskania przychodu. W związku ze wspólnotą majątkową czynność ta nie wywoła u żadnego z małżonków powstania obowiązku podatkowego.

---

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

---

Z przedstawionego we wniosku zdarzenia przyszłego wynika, że małżonkowie prowadzą odrębne przedsiębiorstwa (działalności gospodarcze). Małżonkowie nie zawarli rozdzielności majątkowej, pozostają we wspólnocie majątkowej. Przedsiębiorstwo żony zostało założone z dotacji na rozpoczęcie działalności gospodarczej. Z dotacji zostały zakupione towary handlowe, sprzęt niezbędny do prowadzenia działalności: komputer, drukarka, aparat fotograficzny itp. oraz licencja, oprogramowanie sklepu internetowego, a także program księgowy. Żona Wnioskodawcy planuje zamknąć działalność gospodarczą po upłynięciu wymaganego w umowie o dofinansowanie na otwarcie działalności gospodarczej terminu, a cały majątek firmy przekazać Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 9 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2018 r., poz. 1509 ze zm.): opodatkowaniu podatkiem dochodowym podlegają wszelkiego rodzaju dochody, z wyjątkiem dochodów wymienionych w art. 21, 52, 52a i 52c oraz dochodów, od których na podstawie przepisów Ordynacji podatkowej zaniechano poboru podatku.

W myśl art. 11 ust. 1 tej ustawy: przychodami, z zastrzeżeniem art. 14-15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10 w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19, art. 25b i art. 30f, są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń.

Stosownie do art. 14 ust. 2 pkt 8 ww. ustawy: przychodem z działalności, o której mowa w art. 10 ust. 1 pkt 3, jest również wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczonych zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, z zastrzeżeniem art. 21 ust. 1 pkt 125.

Przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zawierają definicji pojęcia „nieodpłatnego świadczenia”. Dokonując zatem wykładni gramatycznej, za „nieodpłatne świadczenie” uznać należy świadczenia „nie wymagające opłaty, takie za które się nie płaci, bezpłatne” (Nowy Słownik Języka Polskiego, PWN 2003 r.). Zatem należy przyjąć, że nieodpłatnym świadczeniem jest takie zdarzenie, którego skutkiem (następstwem) jest nieodpłatne przysporzenie majątku jednej osobie, kosztem majątku innej osoby, innego podmiotu.

Na podstawie art. 21 ust. 1 pkt 125 ww. ustawy: wolna od podatku dochodowego jest wartość świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń, obliczona zgodnie z art. 11 ust. 2-2b, otrzymanych od osób zaliczonych do I i II grupy podatkowej w rozumieniu przepisów o podatku od spadków i darowizn, z zastrzeżeniem ust. 20.

Zgodnie z art. 21 ust. 20 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych: zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 125, nie ma zastosowania do świadczeń otrzymywanych na podstawie stosunku pracy, pracy nakładczej lub na podstawie umów będących podstawą uzyskiwania przychodów zaliczonych do źródła, o którym mowa w art. 10 ust. 1 pkt 2.

W myśl art. 14 ust. 3 ustawy z dnia 28 lipca 1983 r. o podatku od spadków i darowizn (Dz. U. z 2018 r., poz. 644): do poszczególnych grup podatkowych zalicza się:

1. do grupy I – małżonka, zstępnych, wstępnych, pasierba, zięcia, synową, rodzeństwo, ojczyma, macochę i teściów;
2. do grupy II – zstępnych rodzeństwa, rodzeństwo rodziców, zstępnych i małżonków pasierbów, małżonków rodzeństwa i rodzeństwo małżonków, małżonków rodzeństwa małżonków, małżonków innych zstępnych;
3. do grupy III – innych nabywców.

W tym miejscu należy podkreślić, że w przypadku gdy do przekazania przedsiębiorstwa dochodzi między małżonkami, między którymi obowiązuje ustrój wspólności majątkowej, w ten sposób, że jeden z małżonków przekazuje nieodpłatnie składniki majątku wykorzystywane w swojej działalności gospodarczej, a drugi małżonek przyjmuje je do wykorzystywania we własnej działalności gospodarczej i składniki te objęte są wspólnością majątkową, nie dochodzi do zmiany właściciela tych składników majątku. Zmienia się jedynie sposób ich wykorzystywania.

Na podstawie art. 31 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. z 2017 r., poz. 682 ze zm.): z chwilą zawarcia małżeństwa powstaje między małżonkami z mocy ustawy wspólność majątkowa (wspólność ustawowa) obejmująca przedmioty majątkowe nabyte w czasie jej trwania przez oboje małżonków lub przez jednego z nich (majątek wspólny). Przedmioty majątkowe nieobjęte wspólnością ustawową należą do majątku osobistego każdego z małżonków.

Stosownie natomiast do art. 33 tej ustawy: do majątku osobistego każdego z małżonków należą:

1. przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej;
2. przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił;
3. prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom;
4. przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków;
5. prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie;
6. przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość;
7. wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków;
8. przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków;
9. prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy;
10. przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.

Wyżej wymieniony przepis określa zatem, co stanowi osobisty majątek każdego z małżonków. Do majątku odrębnego małżonków nie zalicza się zatem przedmiotów służących do prowadzenia działalności gospodarczej.

Zgodnie z art. 34.1 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: każdy z małżonków jest uprawniony do współposiadania rzeczy wchodzących w skład majątku wspólnego oraz do korzystania z nich w takim zakresie, jaki daje się pogodzić ze współposiadaniem i korzystaniem z rzeczy przez drugiego małżonka.

Stosownie natomiast do art. 35 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego: w czasie trwania wspólności ustawowej żaden z małżonków nie może żądać podziału majątku wspólnego. Nie może również rozporządzać ani zobowiązywać się do rozporządzania udziałem, który w razie ustania wspólności przypadnie mu w majątku wspólnym lub w poszczególnych przedmiotach należących do tego majątku.

---

Zatem niezależnie od tego, który z małżonków wykorzystuje składniki majątku objęte majątkową wspólnością ustawową w swojej działalności gospodarczej, oboje małżonkowie pozostają ich właścicielami. Jednocześnie należy stwierdzić, że w przypadku, gdy następuje przekazanie przedsiębiorstwa żony na rzecz męża, nie dochodzi do jego zbycia, gdyż współwłaścicielami nadal pozostają te same osoby (małżonkowie).

---

Mając powyższe na uwadze, należy stwierdzić, że przepisy ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych nie zaliczają do żadnej z kategorii źródeł przychodów czynności nieodpłatnego przekazywania przedsiębiorstwa, stanowiącego współwłasność łączną małżeńską. Zatem opisana powyżej czynność będzie dla Wnioskodawcy obojętna podatkowo, co oznacza, że nie podlega opodatkowaniu podatkiem dochodowym od osób fizycznych.

Odnośnie natomiast do kosztów uzyskania przychodów należy wskazać na brzmienie art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych, zgodnie z którym: kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23.

Konstrukcja przepisu dotyczącego kosztów uzyskania przychodów daje podatnikowi możliwość odliczenia dla celów podatkowych wszelkich kosztów (niewymienionych w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych), pod warunkiem że wykaże ich bezpośredni bądź pośredni związek z prowadzoną działalnością, a ich poniesienie ma lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu.

Należy również wskazać, że poniesione wydatki mogą stanowić koszt uzyskania przychodów tylko raz. W niniejszej sprawie koszty zakupu sprzętu niezbędnego do prowadzenia działalności gospodarczej, który następnie zostanie przekazany Wnioskodawcy, rozliczyła żona Wnioskodawcy. W związku z tym nie będą one stanowić kosztów uzyskania przychodów Wnioskodawcy.

---

Reasumując – przekazanie całości przedsiębiorstwa nie niesie ze sobą dla Wnioskodawcy obowiązku podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych.

---

(Interpretacja indywidualna z 20 września 2018 r., sygn. 0112-KDIL3-3.4011.275.2018.5.MC – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej)

Pytanie: Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna. Jest czynnym podatnikiem VAT. W tym roku Wnioskodawca dokonał zakupu jako osoba prywatna czterech nowych mieszkań od dewelopera, które w najbliższym czasie planuje wynajmować. Czy w podatku VAT zastosowanie stawki zwolnionej (zw) z wynajmu mieszkania na cele mieszkaniowe będzie prawidłowe? Czy daną transakcję wykazujemy w deklaracji VAT w poz. 10?

INTERPRETACJA INDYWIDUALNA

Na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2018 r., poz. 800, z późn. zm.) Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy przedstawione we wniosku z dnia 6 marca 2018 r. (data wpływu 14 marca 2018 r.), uzupełnionym pismem z dnia 4 maja 2018 r. (data wpływu 10 maja 2018 r.) o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług najmu mieszkania na cele wyłącznie mieszkaniowe oraz obowiązku ewidencji tych usług w poz. 10 deklaracji VAT-7 – jest prawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 14 marca 2018 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych oraz podatku od towarów i usług w zakresie:

• zwolnienia z opodatkowania podatkiem VAT świadczonych usług najmu mieszkania na cele wyłącznie mieszkaniowe,
• obowiązku ewidencji tych usług w poz. 10 deklaracji VAT-7 oraz w pliku JPK,
• czy prawidłowym będzie umieszczenie w umowie najmu klauzuli, że kwota najmu zawiera czynsz + opłaty za wszystkie media? Kwota będzie ogólna, tak aby nie trzeba było refakturować opłat za media?

Ww. wniosek został uzupełniony pismem z dnia 4 maja 2018 r. w zakresie doprecyzowania opisu sprawy.

---

We wniosku przedstawiono następujące zdarzenie przyszłe (ostatecznie przedstawione w uzupełnieniu wniosku).

Od 2005 roku Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą jako osoba fizyczna pod nazwą U.T.L., którą rozlicza z podatku dochodowego na zasadach ogólnych, podatkiem liniowym. Wnioskodawca jest czynny podatnikiem VAT. Główna działalność Wnioskodawcy – 46.72.Z – Sprzedaż hurtowa metali i rud metali.

W roku 2018 Wnioskodawca dokonał zakupu jako T. L. (osoba prywatna) czterech nowych mieszkań od dewelopera. Mieszkania zostały zakupione w kredycie hipotecznym udzielonym Wnioskodawcy na 25 lat. W najbliższym czasie Wnioskodawca planuje je wynajmować. Wynajem na cele mieszkaniowe. Wynajem będą przede wszystkim studenci.

W piśmie z dnia 4 maja 2018 r., stanowiącym uzupełnienie wniosku Wnioskodawca wskazał, że mieszkania, które zamierza wynajmować to lokale o charakterze mieszkalnym. Lokale mieszkalne Wnioskodawca zamierza wynajmować tylko osobom fizycznym (osobom prywatnym nieprowadzącym działalności gospodarczej). Wnioskodawca zamierza wynajmować lokale o charakterze mieszkalnym na własny rachunek i wyłącznie na cele mieszkaniowe. W odpowiedzi na pytanie, należy wskazać symbol PKWiU dla świadczenia polegającego na wynajmie lokali, wynikający z Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług (PKWiU) z 2008 r., wprowadzonej rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 29 października 2008 r. w sprawie Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług Wnioskodawca wskazał – PKWiU-68.20.11.0.

Na pytanie: „Czy Wnioskodawca rozlicza podatek VAT miesięcznie czy kwartalnie?” Wnioskodawca wskazał, że podatek VAT rozlicza miesięcznie.

Na pytanie: „Należy wskazać jakiej deklaracji VAT dotyczy pytanie oznaczone przez Wnioskodawcę jako nr 5 (deklaracja VAT-7, VAT-7K itp.)?” Wnioskodawca wskazał – rejestr ewidencja sprzedaży VAT, deklaracja VAT-7.

Ponadto Wnioskodawca wskazał, że najemcy nie będą obciążani kosztami mediów. Opłata za wszystkie media będzie wliczona w cenę najmu. Przykładowo student płaci 1 tys. zł za wynajem pokoju razem z mediami i czynszem. Bez względu na ilość zużytych mediów. Najemcy nie będą mieli możliwości wyboru świadczeniodawców mediów. Wnioskodawca nie będzie miał możliwości decydowania o ilości zużycia mediów przez najemców. Media będą dostarczane najemcom na podstawie umowy najmu, bez odrębnych umów. Umowy na media będą zawarte na imię i nazwisko Wnioskodawcy – T. L.. W lokalu nie znajdują się podliczniki. Najemcy będą mieli wpływ na wielkość zużycia mediów. Wnioskodawca nie będzie dokonywał rozliczenia mediów na poszczególnych najemców, media będzie opłacał na własny koszt.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania.

1. (oznaczone we wniosku nr 3) Czy w podatku VAT zastosowanie stawki zwolnionej (zw) z wynajmu mieszkania na cele mieszkaniowe będzie prawidłowe?
2. (oznaczone we wniosku nr 5) Czy daną transakcję ujmujemy w ewidencji sprzedaży VAT, wykazujemy w deklaracji VAT w poz.10 (wersja 17) i w pliku JPK?

Zdaniem Wnioskodawcy (przedstawionym w uzupełnieniu wniosku),

Ad. 1 Usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, są zwolnione z VAT (art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy o VAT). Obrót z tego tytułu nie generuje zatem podatku należnego.

Ad. 2 Usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, są zwolnione z VAT lecz zgodnie z art. 109 ust. 3 ujmuje się je w ewidencji sprzedaży VAT, wykazuje deklaracji VAT-7 w poz.10 (dostawa towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, zwolniona od podatku).

---

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego jest prawidłowe.

---

Na wstępie należy podkreślić, że niniejsza interpretacja nie rozstrzyga wniosku w zakresie obowiązku ewidencji usług będących przedmiotem wniosku w pliku JPK, ponieważ w tym zakresie wydano odrębne rozstrzygnięcie.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2017 r., poz. 1221, z późn. zm.), zwanej dalej „ustawą”, opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Na podstawie art. 5a ustawy, towary lub usługi będące przedmiotem czynności, o których mowa w art. 5, wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej, są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, jeżeli dla tych towarów lub usług przepisy ustawy lub przepisy wykonawcze wydane na jej podstawie powołują symbole statystyczne.

Konsekwencją powyższego zapisu jest fakt, że w sytuacji gdy prawodawca nie dokonał przywołania stosownego symbolu PKWiU dla danego towaru lub usługi w przepisach w zakresie podatku VAT, klasyfikacji należy dokonać na podstawie cech charakterystycznych dla danego świadczenia i takim właśnie świadczeniem są m.in. usługi w zakresie wynajmowania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe, dla których prawodawca nie dokonał odwołania do statystyk publicznych.

W myśl art. 7 ust. 1 ustawy, przez dostawę towarów, o której mowa w art. 5 ust. 1 pkt 1, rozumie się przeniesienie prawa do rozporządzania towarami jak właściciel (…).

Natomiast, przez świadczenie usług, w myśl art. 8 ust. 1 ustawy, rozumie się każde świadczenie na rzecz osoby fizycznej, osoby prawnej lub jednostki organizacyjnej niemającej osobowości prawnej, które nie stanowi dostawy towarów, w tym również:

1. przeniesienie praw do wartości niematerialnych i prawnych, bez względu na formę, w jakiej dokonano czynności prawnej,
2. zobowiązanie do powstrzymania się od dokonania czynności lub do tolerowania czynności lub sytuacji,
3. świadczenie usług zgodnie z nakazem organu władzy publicznej lub podmiotu działającego w jego imieniu lub nakazem wynikającym z mocy prawa.

Z tak szeroko sformułowanej definicji wynika, że przez świadczenie usług należy przede wszystkim rozumieć określone zachowanie podatnika na rzecz odrębnego podmiotu, które zasadniczo wynika z dwustronnego stosunku zobowiązaniowego, zakładającego istnienie podmiotu będącego odbiorcą (nabywcą usługi), jak również podmiotu świadczącego usługę.

Należy zauważyć, że generalnie – poza wyjątkami wskazanymi w art. 7 ust. 2 i art. 8 ust. 2 ustawy – opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlegają czynności odpłatne.

Ponadto, opodatkowanie podatkiem od towarów i usług będzie miało miejsce wówczas, jeżeli spełnione zostaną przesłanki o charakterze przedmiotowym, tj. wystąpi czynność podlegająca opodatkowaniu w oparciu o przepis art. 5 ust. 1 ustawy i podmiotowym, tj. gdy czynność podlegająca opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług zostanie dokonana przez osobę (lub jednostkę organizacyjną) będącą podatnikiem w rozumieniu art. 15 ust. 1 ustawy, działającą w takim charakterze.

Na mocy art. 15 ust. 1 ustawy – podatnikami są osoby prawne, jednostki organizacyjne niemające osobowości prawnej oraz osoby fizyczne, wykonujące samodzielnie działalność gospodarczą o której mowa w ust. 2, bez względu na cel lub rezultat takiej działalności.

Działalność gospodarcza – mocą art. 15 ust. 2 ustawy – obejmuje wszelką działalność producentów, handlowców lub usługodawców, w tym podmiotów pozyskujących zasoby naturalne oraz rolników, a także działalność osób wykonujących wolne zawody. Działalność gospodarcza obejmuje w szczególności czynności polegające na wykorzystywaniu towarów lub wartości niematerialnych i prawnych w sposób ciągły dla celów zarobkowych.

Kwestię zawierania umów reguluje ustawa z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz. U. z 2017 r., poz. 459, z poźn. zm.). Zasada swobody umów zapisana jest w art. 3531 Kodeksu cywilnego, w świetle którego strony zawierające umowę mogą ułożyć stosunek prawny według swego uznania, byleby jego treść lub cel nie sprzeciwiały się właściwości (naturze) stosunku, ustawie ani zasadom współżycia społecznego.

Strony mogą dowolnie ustalać stosunki cywilnoprawne, jednakże postanowienia umów nie mogą pozostawać w sprzeczności z innymi przepisami prawa, do stosowania których strony są zobowiązane.

Umowa najmu jest cywilnoprawną umową nakładającą na strony – zarówno wynajmującego, jak i najemcę – określone przepisami obowiązki. Jak wynika z art. 659 § 1 Kodeksu cywilnego, przez umowę najmu wynajmujący zobowiązuje się oddać najemcy rzecz do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony, a najemca zobowiązuje się płacić wynajmującemu umówiony czynsz.

Stosownie do treści powyższego przepisu, oddanie rzeczy innej osobie do używania przez czas oznaczony lub nieoznaczony na podstawie umowy najmu związane jest z wzajemnym świadczeniem najemcy polegającym na zapłacie umówionego czynszu. Z powyższego wynika, że umówiony między stronami czynsz jest wynagrodzeniem za możliwość korzystania z cudzej własności i stanowi świadczenie wzajemne należne za używanie rzeczy przez jego najemcę.

Tak więc najem jest umową dwustronnie obowiązującą i wzajemną, odpowiednikiem świadczenia wynajmującego, polegającego na oddaniu rzeczy do używania, jest świadczenie najemcy, polegające na płaceniu umówionego czynszu.

---

Biorąc pod uwagę powyższe przepisy należy stwierdzić, że świadczenie usług najmu wypełnia określoną w art. 15 ust. 2 ustawy definicję działalności gospodarczej, jeżeli jest wykonywane w sposób ciągły do celów zarobkowych (zawierane umowy najmu mają zazwyczaj długotrwały charakter, a uzyskiwane korzyści z tego tytułu są w zasadzie stałe).

Wskazać zatem należy, że wykonując cywilną umowę najmu, wynajmujący świadczy na rzecz najemcy usługi, w rozumieniu przepisów ustawy, które podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na mocy art. 5 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 8 ust. 1 ustawy.

Zgodnie z art. 41 ust. 1 ustawy, stawka podatku wynosi 22%, z zastrzeżeniem ust. 2-12c, art. 83, art. 119 ust. 7, art. 120 ust. 2 i 3, art. 122 i art. 129 ust. 1.

Jak stanowi art. 146a pkt 1 ustawy, w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r., z zastrzeżeniem art. 146f, stawka podatku, o której mowa w art. 41 ust. 1 i ust. 13, art. 109 ust. 2 i art. 110, wynosi 23%.

Jednakże zarówno w treści ustawy, jak i w przepisach wykonawczych, ustawodawca przewidział opodatkowanie niektórych czynności stawkami obniżonymi, bądź zwolnienie od podatku.

Zakres i zasady zwolnienia od podatku od towarów i usług dostawy towarów lub świadczenia usług zostały określone między innymi w art. 43 ustawy.

I tak zgodnie z treścią art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, zwalnia się od podatku usługi w zakresie wynajmowania lub wydzierżawiania nieruchomości o charakterze mieszkalnym lub części nieruchomości, na własny rachunek, wyłącznie na cele mieszkaniowe.

Należy ponadto zauważyć, że stosownie do art. 43 ust. 20 ustawy, zwolnienie, o którym mowa w ust. 1 pkt 36, nie ma zastosowania do usług wymienionych w poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy. Pod poz. 163 załącznika nr 3 do ustawy, stanowiącego „Wykaz towarów i usług opodatkowanych stawką podatku w wysokości 7%” (w okresie od dnia 1 stycznia 2011 r. do dnia 31 grudnia 2018 r. – 8%, zgodnie z art. 146a pkt 2 ustawy), wymienione zostały usługi sklasyfikowane w dziale 55 Polskiej Klasyfikacji Wyrobów i Usług – „Usługi związane z zakwaterowaniem”.

---

Z powołanych wyżej przepisów wynika, że ze zwolnienia od podatku od towarów i usług korzysta wyłącznie świadczenie usług wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cele mieszkaniowe. Zastosowanie zwolnienia jest więc uzależnione od spełnienia przesłanek obiektywnych dotyczących charakteru wynajmowanego lokalu (lokal mieszkalny) oraz subiektywnych dotyczących przeznaczenia wynajmowanego lokalu (cel mieszkaniowy). W związku z tym zwolnieniu nie podlega wynajem nieruchomości o charakterze mieszkalnym na cel inny niż mieszkaniowy. Przy czym przepis nie uzależnia zastosowania zwolnienia od rodzaju czy formy prawnej podmiotu świadczącego usługę, jak i od podmiotu nabywającego tę usługę.

Powyższe wskazuje, że zwolnieniu od podatku podlega świadczona na własny rachunek usługa wynajmu lub dzierżawy nieruchomości o charakterze mieszkalnym, co istotne, na cele mieszkaniowe. Zatem przesłanki do zastosowania zwolnienia są następujące:

• świadczenie usługi na własny rachunek,
• charakter mieszkalny nieruchomości,
• mieszkaniowy cel najmu lub dzierżawy.

Zaistnienie wszystkich powyższych przesłanek skutkuje zastosowaniem zwolnienia od podatku. Brak któregokolwiek z powyższych elementów nie pozwala na zastosowanie zwolnienia i w konsekwencji następuje opodatkowanie świadczonej usługi według stawki 23%.

W tym miejscu należy zwrócić uwagę, że zwolnienia od podatku od towarów i usług, w tym również zwolnienie od podatku przewidziane w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy dla wynajmu nieruchomości o charakterze mieszkalnym, stanowi wyjątek od zasady określonej w art. 41 ust. 1 w zw. z art. 146a pkt 1 ustawy, jaką jest opodatkowanie sprzedaży 23% stawką podatku. W związku z tym powinno być interpretowane ściśle, przede wszystkim zgodnie z literalnym brzmieniem wprowadzających je przepisów (vide np. wyrok NSA z dnia 12 czerwca 1992 r., sygn. SA/Po 596/92). W żadnym razie nie powinno ono być interpretowane w sposób prowadzący do rozszerzenia zakresu zastosowania zwolnienia.

---

Mając na uwadze powołane powyżej przepisy prawa oraz przedstawiony opis sprawy należy stwierdzić, że skoro Wnioskodawca świadczy na własny rachunek usługę najmu mieszkań, na cele wyłącznie mieszkaniowe, to usługa najmu mieszkań spełnia przesłanki, o których mowa w art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W związku z powyższym, świadczona przez Wnioskodawcę usługa najmu mieszkań wyłącznie na cele mieszkaniowe korzysta ze zwolnienia od podatku, na podstawie ww. art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy.

W odniesieniu natomiast do obowiązku wykazywania w deklaracji VAT-7 usług najmu mieszkań wyłącznie na cele mieszkaniowe, świadczonych przez Zainteresowanego, w sytuacji gdy Wnioskodawca prowadzi działalność gospodarczą i jest zarejestrowany jako czynny podatnik podatku VAT, należy zauważyć, że zgodnie z art. 99 ust. 1 ustawy, podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani składać w urzędzie skarbowym deklaracje podatkowe za okresy miesięczne w terminie do 25. dnia miesiąca następującego po każdym kolejnym miesiącu, z zastrzeżeniem ust. 2-10, art. 130c i art. 133.

Jednocześnie stosownie do art. 99 ust. 14 ustawy, minister właściwy do spraw finansów publicznych określi, w drodze rozporządzenia, wzory deklaracji podatkowych, o których mowa w ust. 1-3, 8 i 9, wraz z objaśnieniami co do sposobu prawidłowego ich wypełnienia oraz terminu i miejsca ich składania, w celu umożliwienia rozliczenia podatku.

Realizując powyższą delegację ustawową, Minister Finansów i Rozwoju wydał rozporządzenie z dnia 27 grudnia 2016 r. w sprawie wzorów deklaracji podatkowych dla podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2016 r., poz. 2273), w którym określił wzory deklaracji wraz z objaśnieniami dotyczącymi sposobu ich wypełnienia (wariant 17).

Wzór deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT 7(17)), o której mowa w art. 99 ust. 1 ustawy stanowi załącznik nr 1 do rozporządzenia. Natomiast objaśnienia  do deklaracji dla podatku od towarów i usług (VAT-7, VAT-7K) stanowią załącznik nr 3 do rozporządzenia.

Z wzoru deklaracji VAT-7 wersja 17, wynika, że w części C „Rozliczenie podatku należnego” w poz. 10 wykazuje się dostawę towarów oraz świadczenie usług na terytorium kraju, zwolnione od podatku na podstawie art. 43 lub art. 82 ustawy.

Biorąc pod uwagę opis sprawy oraz zacytowane przepisy prawa należy stwierdzić, że Wnioskodawca, jako zarejestrowany czynny podatnik VAT, prowadzący działalność gospodarczą, a ponadto świadczący usługi najmu mieszkań na cele wyłącznie mieszkaniowe zwolnione z opodatkowania podatkiem VAT na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 36 ustawy, winien wykazać w deklaracji VAT-7 w poz. 10 wartość czynności zwolnionych od podatku VAT, o których mowa wyżej.

Wobec powyższego stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za prawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

(Interpretacja indywidualna z 29 maja 2018 r., sygn. 0113-KDIPT1-3.4012.239.2018.4.MK – Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej).

W 2019 roku firma nie zaliczy całości firmowych wydatków w koszty.

---

Znamy już projekt nowej ustawy o PIT. Wydatki związane z utrzymaniem firmowego auta nie będą już mogły być zaliczane do kosztów firmy w całości. Od stycznia 2019 roku za koszt uzyskania przychodu uznawana będzie jedynie połowa kwoty widniejącej na fakturze zakupowej, a w niektórych przypadkach jedynie… jedna piąta tej kwoty.

---

Ministerstwo Finansów opublikowało właśnie projekt nowelizacji ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nowe przepisy wprowadzają zupełnie nowy sposób rozliczania wydatków związanych z utrzymaniem samochodu osobowego wykorzystywanego do prowadzenia działalności gospodarczej.

Przypomnijmy, że do tej pory osoba prowadząca działalność gospodarczą miała możliwość zaliczenia do kosztów uzyskania przychodu całości kwot widniejących na fakturach zakupowych. Przedsiębiorca mógł zatem wrzucić w koszty całość wydatków na paliwo, części zamienne czy usługi mechanika.

---

Od stycznia 2019 roku ten sam przedsiębiorca będzie mógł zaliczyć w koszty jedynie 50% kwoty widniejącej na fakturze. W niektórych przypadkach zaś zaliczenie w koszty ograniczone będzie jedynie do 20% kwoty stanowiącej realny wydatek. Mechanizm ten będzie funkcjonował na tych samych zasadach, co dotychczasowe ograniczenia w odliczaniu podatku VAT.

Przypomnijmy, że w kwietniu 2014 roku zaczęły obowiązywać znowelizowane przepisy ustawy o podatku VAT, zgodnie z którymi większość przedsiębiorców może obecnie odliczać jedynie 50% kwoty podatku VAT widniejącej na fakturze zakupowej, jeśli faktura ta dotyczy wydatków eksploatacyjnych związanych z utrzymaniem firmowego auta. Jedynie połowę podatku VAT można zatem odliczyć z faktur związanych z naprawami, serwisowaniem, zakupem części zamiennych, opon, płynów eksploatacyjnych, jak również od zakupu paliwa.

Przedsiębiorcom pozostawiono co prawda możliwość pełnego odliczania podatku VAT od takich zakupów, ale wiąże się to obecnie ze spełnieniem rygorystycznych wymagań opisanych w ustawie. Przedsiębiorca, który chciałby odliczać cały VAT, musi bowiem oświadczyć, iż auto wykorzystywane jest wyłącznie do celów działalności gospodarczej. Oświadczenie takie wiąże się z kolei z obowiązkiem prowadzenia szczegółowej ewidencji przebiegu pojazdu zawierającej m.in.:

• dokładne daty i cel wyjazdu,
• opis trasy (skąd – dokąd),
• stan licznika,
• liczbę przejechanych kilometrów,
• imię i nazwisko kierowcy.

Dodatkowo, przedsiębiorca taki musi zgłosić informację o pojeździe i prowadzonej ewidencji do naczelnika urzędu skarbowego.

Taka konstrukcja przepisów spowodowała, że w praktyce tylko niewielka ilość małych firm zdecydowała się na prowadzenie tej uciążliwej ewidencji, a co za tym idzie – straciła możliwość odliczania pełnych kwot podatku VAT.

---

Od stycznia 2019 roku dokładnie taki sam mechanizm jak w przypadku VAT, będzie funkcjonował w odniesieniu do kosztów uzyskania przychodu.

Projekt nowelizacji ustawy o PIT zakłada, że osoba prowadząca działalność gospodarczą, która wykorzystuje w tej działalności samochód osobowy, będzie mogła wrzucić w koszty całość wydatków „motoryzacyjnych” jedynie wtedy, gdy prowadzi szczegółową ewidencję przebiegu pojazdu. Jeśli takiej ewidencji nie prowadzi, do kosztów zaliczy jedynie 50% kwoty widniejącej na fakturze, a nie jak do tej pory całość tej kwoty.

Co więcej, 50-procentowe zaliczenie do kosztów będzie przysługiwać jedynie tym przedsiębiorcom, którzy swój samochód wpisali do ewidencji środków trwałych. W przypadku zaś gdy przedsiębiorca wykorzystuje prywatny samochód do prowadzenia działalności, ale nie wpisał go do ewidencji, przysługiwać mu będzie zaliczenie w koszty w wysokości zaledwie 20% z kwoty poniesionego wydatku.

To ostatnie ograniczenie związane jest z całkowitą likwidacją tzw. kilometrówki dla osób prowadzących działalność gospodarczą.

Przypomnijmy, że do tej pory osoby korzystające z kilometrówki nie musiały wpisywać samochodu do ewidencji środków trwałych i jednocześnie mogły zaliczać do kosztów wydatki odpowiadające ilości przejechanych „służbowo” kilometrów.

Wraz z początkiem 2019 roku kilometrówka dla działalności gospodarczych całkowicie znika. Przedsiębiorca, prowadzący do tej pory kilometrówkę, który od stycznia nie zdecyduje się na wpisanie samochodu do ewidencji środków trwałych, będzie mógł zaliczyć w koszty jedynie 20% wydatków poniesionych na utrzymanie auta. Jeśli jednak uwzględni samochód w firmowej ewidencji, będzie mógł zaliczyć do kosztów 50% tych wydatków.

Od 1 stycznia 2018 r. już wszyscy vatowcy są podatnikami zobowiązanymi do prowadzenia elektronicznej ewidencji VAT (rejestru zakupu i sprzedaży VAT) i przesyłania jej jako JPK_VAT organom skarbowym. Obowiązek prowadzenia ewidencji VAT przewidziany został w art. 109 ust. 3 ustawy z 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług. Jej zadaniem jest umożliwienie prawidłowego ustalenia kwot podatku. Z kolei podstawę prawną dla przesyłania przez podatników VAT informacji w formie JPK o zakupach i sprzedaży wynikających z tejże ewidencji stanowi art. 82 § 1b ustawy z 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa. Wygenerowanie pliku polega na przetworzeniu danych zaczerpniętych z rejestrów do określonego urzędowo formatu. W takim formacie (XML) jest on dostarczany Ministerstwu Finansów. Termin wysłania JPK_VAT upływa 25. dnia następnego miesiąca za miesiąc poprzedni. Podatnicy rozliczający się kwartalnie również obowiązani są przesyłać JPK_VAT co miesiąc.

Informacje JPK_VAT mogą zawierać błędy. Ich wykrycie może nastąpić na skutek weryfikacji dokonanej przez administrację skarbową lub samych podatników.

Podkreślić należy, że w przypadku kwartalnych rozliczeń VAT rośnie prawdopodobieństwo pojawienia się rozbieżności pomiędzy kwotami wykazanymi w deklaracji a sumami kwot zawartymi w pliku JPK_VAT składanym co miesiąc. Podatnicy rozliczający się kwartalnie powinni więc szczególnie dokładnie księgować faktury z każdego miesiąca.

---

Błędy w JPK_VAT

Urzędowej analizy plików JPK_VAT dokonuje Centrum Analiz i Planowania Administracji Podatkowej przy Izbie Administracji Skarbowej we Wrocławiu. Do tego celu wykorzystuje elektroniczne narzędzie ANALIZATOR_JPK. Najczęściej stwierdzanymi uchybieniami są:

• rozbieżności pomiędzy plikami JPK_VAT a deklaracjami VAT; błąd ten ma zwykle źródło w tym, że podatnik, zauważywszy błąd w rozliczeniu VAT, koryguje deklarację, zapominając o poprawieniu pliku JPK_VAT;
• nieścisłości w kwotach transakcji wykazanych przez kontrahentów w swoich JPK_VAT;
• uwzględnianie faktur wystawionych przez podmioty niebędące czynnymi podatnikami VAT.

Podatnicy, którzy przesyłają pliki JPK_VAT zawierające błędy, są przez Ministerstwo Finansów zawiadamiani drogą esemesową lub mejlową o zauważonych uchybieniach wraz z prośbą o skontrolowanie przesłanych plików i w razie potwierdzenia nieprawidłowości o złożenie korekty. Z kolei urząd skarbowy może podatnika wezwać do sporządzenia korekty pliku w ramach czynności sprawdzających.

Złożenie błędnego JPK_VAT organy skarbowe uznają za przekazanie nieprawdziwej informacji podatkowej, za co ustawa z 10 sierpnia 1999 r. – Kodeks karny skarbowy przewiduje karę grzywny. W przypadkach mniejszej wagi, tj. pomyłki, nie zaś celowego działania, nieskorygowany plik JPK_VAT może zostać uznany za wykroczenie skarbowe również zagrożone karą grzywny, jednak o znacząco niższym wymiarze.

---

Korekta pliku

Czy błąd w przesyłanym pliku JPK_VAT zostanie wykryty przez podatnika, czy przez organ skarbowy, nie ma znaczenia. Skutek zawsze powinien być taki sam – dokonanie korekty. Trzeba ją sporządzić w każdym przypadku, gdy ma miejsce zmiana raportowanych kwot. Korekta jest również konieczna w razie niewłaściwego oznaczenia stron transakcji – podania błędnego numeru bądź nazwy kontrahenta.

Podstawa do korekty nie wystąpi natomiast, gdy korekta deklaracji VAT dotyczy wyłącznie zmiany kwoty do zwrotu na rachunek i kwoty do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy. Podanie prawidłowych kwot do zwrotu lub przeniesienia w deklaracji VAT ma znaczenie bardzo istotne, natomiast w pliku JPK_VAT w ogóle one nie figurują.

Większość korekt deklaracji VAT będzie pociągało za sobą konieczność korekty JPK_VAT.

---

Faktura i nota korygująca a konieczność korekty JPK_VAT

W praktyce gospodarczej częste jest wystawianie przez vatowców faktur korygujących, natomiast to, czy fakt ten będzie powodował konieczność korekty pliku JPK_VAT, uzależnione jest od daty zaksięgowania takiego dokumentu. Korekta będzie niezbędna, gdy zmiany wywołane fakturą korygującą będą powodowały sięgnięcie do ubiegłych okresów rozliczeniowych:

1. faktura korygująca sprzedaż, która zwiększa podstawę opodatkowania VAT – z reguły wymaga cofnięcia się do okresu pierwotnego dokumentu, czyli powstanie obowiązek korekty JPK_VAT;
2. faktura, która koryguje dane formalne – nie spowoduje konieczności korekty deklaracji, ale będzie niezbędna korekta JPK_VAT;
3. faktura korygująca zmniejszająca podstawę opodatkowania VAT – gdy warunkiem dokonania księgowania jest otrzymanie potwierdzenia od kontrahenta, zaksięgowanie następuje z tym dniem, czyli na bieżąco; w związku z tym nie będzie obowiązku skorygowania JPK_VAT;
4. faktura korygująca zakup, która zwiększa podstawę opodatkowania VAT – ponieważ księgowanie następuje na bieżąco z datą otrzymania dokumentu, korekta pliku JPK_VAT nie będzie konieczna.

Wystawienie noty korygującej – pomimo że nie powoduje żadnych zmian w rozliczeniach i nie ma w związku z tym wpływu na deklarację VAT – powoduje konieczność korekty pliku JPK_VAT. Otrzymanie przez sprzedawcę noty korygującej, wskazującej, że nastąpiła pomyłka w danych nabywcy, a faktura wystawiona była w minionym okresie, skutkuje obowiązkiem skorygowania pliku JPK_VAT. W takim przypadku następuje bowiem zmiana kontrahenta w rejestrze sprzedaży.

Podsumowując, pomyłkami najczęściej zdarzającymi się przy wystawianiu JPK_VAT są:

• rozbieżności pomiędzy JPK_VAT a deklaracją VAT za ten sam okres,
• podział raportu JPK_VAT na kilka plików składających się z oddzielnego pliku z rejestrem VAT zakupu, innego zaś pliku z rejestrem VAT sprzedaży, zamiast łącznego zawierającego oba rejestry,
• przesłanie więcej niż jednego pliku za ten sam okres wbrew zasadzie, że jedna deklaracja VAT za dany okres odpowiada jednemu plikowi JPK_VAT za ten sam okres.

Korekta JPK_VAT polega na ponownym złożeniu pliku zawierającego wszystkie transakcje z poprawnymi danymi i wartościami.

Technicznie polega ona na tym, że w pozycji „cel złożenia” w aktualnie obowiązującym schemacie JPK_VAT (3) pierwotny plik nosi oznaczenie „0” pierwsza korekta – „1”, druga – „2” itd. Korektę JPK_VAT składa się na takich samych zasadach jak pierwotną wersję.

Niekiedy w roku 2018 może powstać konieczność skorygowania pliku JPK_VAT złożonego w roku ubiegłym. Korekta taka różni się nieco od korekty plików przesłanych w roku bieżącym. Wówczas obowiązywał system JPK_VAT w schemacie (2). Numeracja plików była w nim odmienna od stosowanej aktualnie. Jeżeli podatnik złożył w 2017 roku JPK_VAT z oznaczeniem „1” w polu „cel złożenia” (tak nakazywała jego struktura) i następnie przesyłane były korekty z oznaczeniem celu złożenia „2”, kolejna korekta za ten sam okres dokonana w roku 2018 będzie składana według nowej struktury. Należy ją oznaczyć cyfrą „3” bez względu na to, ile korekt w roku 2017 zostało oznaczonych cyfrą „2”.

Nie ma też żadnych ograniczeń liczby korekt ww. pliku. Za ten sam miesiąc podatnik może dokonywać ich wielokrotnie. Dowodem prawidłowego złożenia JPK_VAT jest Urzędowe Poświadczenie Odbioru dla plików JPK (UPO_JPK).

Adam Okonkwo

Kasy fiskalne 2019: Nowe rozporządzenie ws. zwolnień z obowiązku ewidencji

---

Z początkiem 2019 r. obowiązywać zacznie nowe rozporządzenie ws. zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas fiskalnych. W aktualnej wersji projektu przewidziano przedłużenie zakresu zwolnień na kolejne 3 lata i utrzymanie obecnego kryterium wysokości obrotu na poziomie 20 tys. zł. Jednocześnie Ministerstwo Finansów zamierza m.in. zlikwidować zwolnienia dla kilku rodzajów czynności.

---

„Generalnie zakres zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących zostanie przedłużony na okres 3 lat (2019-2021), przy utrzymaniu na dotychczasowym poziomie kryterium wysokości obrotu, tj. 20 tys. zł dla podmiotów kontynuujących, jak i dla rozpoczynających działalność gospodarczą (dla tych ostatnich liczone w proporcji)”– czytamy w uzasadnieniu projektu.

W projekcie nowego rozporządzenia zaproponowano likwidację zwolnień dla kilku typów czynności. Lista ta obejmuje: – transport drogowy (pasażerski) pojazdami napędzanymi siłą mięśni ludzkich lub ciągnionymi przez zwierzęta (PKWiU – 49.39.35.0); – usługi związane z utrzymaniem porządku w budynkach i zagospodarowywaniem terenów zieleni, z wyłączeniem usług związanych z zagospodarowywaniem terenów zieleni (PKWiU – 81.30.10.0); – przyjmowanie przez rewizorów, w przypadku braku odpowiedniego dokumentu przewozu albo dokumentu uprawniającego do przejazdu bezpłatnego lub ulgowego, należności związanych z wykonywaniem usług przewozu osób oraz przewożonych przez nie rzeczy i zwierząt, a w przypadkach tego wymagających – również opłat dodatkowych; – usługi w zakresie transportu osób na rzece Dunajec przez flisaków pienińskich.

Likwidacja zwolnień z ewidencji na kasach fiskalnych ma w tych przypadkach nastąpić od 1 czerwca 2019 r.

---

Ministerstwo Finansów zamierza również wprowadzić rozwiązanie, zgodnie z którym w przypadku niektórych rodzajów czynności zwolnienie będzie uzależnione od tego, czy ich świadczenie zostało w całości udokumentowane fakturą. Ma to dotyczyć np. czynności, których przedmiotem są energia elektryczna, paliwa, usługi związane z odprowadzaniem i oczyszczaniem ścieków oraz usługi zagospodarowania odpadów promieniotwórczych.

Wprowadzenie zmian przewiduje projekt rozporządzenia (z 4 października 2018 r.) Ministra Finansów w sprawie zwolnień z obowiązku prowadzenia ewidencji przy zastosowaniu kas rejestrujących.

Rozporządzenie wejdzie w życie 1 stycznia 2019 r.

Kasy fiskalne w 2019 r. – zwolnienia

Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, że podatnik nieistniejący to taki, który nie prowadzi działalności gospodarczej lub stwarza pozory istnienia, ale nie uczestniczy w obrocie prawnym.

---

W sprawie rozpoznanej przez Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z 25 kwietnia 2018 r., sygn. akt I FSK 1058/16, Urząd Skarbowy po dwukrotnym wezwaniu do złożenia deklaracji podatkowych ustalił, że spółka z o.o. nie prowadzi działalności w miejscu, w którym ma siedzibę według wpisu do KRS. Nie zgłosiła też zawieszenia działalności gospodarczej i w związku z tym wykreślił ją z rejestru podatników VAT.

Spółka wezwała Izbę Skarbową do zmiany decyzji, jednak bezskutecznie. Następnie złożyła skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu, w której podkreśliła, że organy podatkowe oceniły tylko brak wpływu deklaracji podatkowych i sprawdzenie przez policję, czy spółka prowadzi działalność w miejscu zgłoszonym w KRS, choć siedziba spółki jest monitorowana i bez wejścia nie można stwierdzić, czy w budynku ktoś przebywa.

Spółka stwierdziła też, że odbierała korespondencję od Urzędu Skarbowego. Ponadto prowadzona była z udziałem przedstawiciela Urzędu Skarbowego rozprawa karnoskarbowa przeciwko prezesowi zarządu spółki.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu odrzucił skargę, uznając, że spółka pomimo wezwań doręczonych przez Urząd Skarbowy nie złożyła zeznań podatkowych. Podatnik istnieje, gdy podejmuje działalność gospodarczą.

Sprawa na skutek skargi spółki trafiła do Naczelnego Sądu Administracyjnego. W skardze spółka powtórzyła swoją dotychczasową argumentację, według której brak składania deklaracji podatkowych nie uprawnia organu podatkowego do wykreślenia podatników z rejestru podatników VAT.

NSA oddalił skargę i podkreślił, że podatnikiem nieistniejącym jest podmiot, który nie prowadzi działalności w rozumieniu art. 15 ust. 2 ustawy o VAT, ale także taki, który stwarza pozory istnienia, ale nie bierze udziału w obrocie prawnym. Aby można było uznać podatnika za istniejącego, musi on dokonywać czynności związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej.

Natomiast brak możliwości skontaktowania się oznacza nie tylko sytuację, w której np. podatnik nie powiadomił Urzędu Skarbowego o zmianie danych adresowych, ale również taką, w której podatnik nie wykazuje woli kontaktu.

NSA stwierdził, że w omawianej sprawie organ podatkowy podejmował próby skontaktowania się z podatnikiem – wysyłał korespondencję, na którą spółka nie odpowiadała. Z uwagi na to organ podatkowy słusznie wykreślił spółkę z rejestru bez zawiadamiania jej o tym. W omawianej sprawie organ podatkowy wykreślił spółkę z rejestru z powodu niekontaktowania się z urzędem. NSA zgodził się natomiast ze spółką, że organ podatkowy nie miał podstaw prawnych sprawdzania poprzez policję, czy spółka prowadzi działalność w miejscu zgłoszonym w KRS, ale nie miało to wpływu na rozstrzygnięcie w danej sprawie.

Autor:

Robert Nogacki
radca prawny 

Naczelny Sąd Administracyjny wydał niekorzystne rozstrzygnięcie

Urzędowa zmiana interpretacji co do zasady daje podatnikowi prawo do uzyskania zwrotu nadpłaty podatku zapłaconego w wyniku zastosowania się do wykładni fiskusa. Problem pojawia się w sytuacji, gdy zobowiązanie, którego dotyczyła zmieniona interpretacja, uległo już przedawnieniu. Naczelny Sąd Administracyjny w niedawnej serii wyroków stwierdził, że w takiej sytuacji podatnik nie może już ubiegać się o zwrot nadpłaconej daniny.

---

Zastosowanie się do interpretacji nie może szkodzić podatnikowi.

---

Podatnik ma prawo wystąpić do Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej o wydanie indywidualnej interpretacji prawa podatkowego, która może dotyczyć aktualnego stanu faktycznego lub przyszłego zdarzenia. Wnioskodawca musi wyczerpująco opisać stan faktyczny będący przedmiotem wniosku, obowiązkowo zawierając w nim własne stanowisko, które podlega ocenie Dyrektora KIS. Zgodnie z ustawą zastosowanie się do interpretacji indywidualnej przed jej zmianą, wygaśnięciem lub przed doręczeniem organowi prawomocnego orzeczenia sądu administracyjnego uchylającego tę interpretację nie może szkodzić wnioskodawcy. Zastosowanie się do stanowiska fiskusa powoduje zwolnienie z obowiązku zapłaty podatku w zakresie objętym interpretacją, jeśli zobowiązanie podatkowe wykonane zostało w sposób nieprawidłowy, bądź skutki podatkowe w stanie faktycznym objętym interpretacją nastąpiły po jej doręczeniu. Jeśli jednak skutki te wystąpiły przed doręczeniem interpretacji, to podatnik takiego zwolnienia nie uzyska. Organ może określić wysokość podatku objętego zwolnieniem wynikającym z zastosowania się do interpretacji, a w przypadku, gdy podatnik już uiścił daninę – wysokość nadpłaty. Uzyskanie jej zwrotu może okazać się jednak niemożliwe w sytuacji, gdy zobowiązanie podatkowe objęte interpretacją uległo przedawnieniu. Pewien podatnik popadł na tym tle w długoletni spór z fiskusem, który konsekwentnie twierdził, że w razie przedawnienia zwrot nadpłaty już nie przysługuje.

---

Fiskus nie zwróci nadpłaty w razie przedawnienia.

---

Podatnik będący zawodowym żołnierzem uzyskał interpretację prawa podatkowego stanowiącą, iż należności z tytułu pełnienia służby poza granicami RP nie podlegają zwolnieniu od podatku dochodowego od osób fizycznych (PIT). Pięć lat później stanowisko to, już po zapłaceniu przez wnioskodawcę podatku, zostało z urzędu zmienione i w oparciu o interpretację ogólną Ministra Finansów organ interpretacyjny uznał, że tego rodzaju należności korzystają jednak ze zwolnienia, o którym mowa w przepisie art. 21 ust. 1 pkt 83 ustawy o PIT. W związku z powyższym podatnik otrzymał zwrot nadpłaty za 2008 r., ale z uwagi na upływ terminu przedawnienia Naczelnik Urzędu Skarbowego odmówił wszczęcia postępowania za rok 2005. Fiskus uznał, że prawo do żądania zwrotu jest ograniczone terminem przedawnienia zobowiązania podatkowego, który w niniejszej sprawie upłynął z końcem 2011 r. Złożenie wniosku o zwrot podatku w październiku 2015 r. należało zatem uznać za spóźnione, a okoliczność, iż uzyskana wcześniej interpretacja uległa zmianie nie ma w tym przypadku znaczenia. Nie jest ona bowiem zdaniem Naczelnika władczą decyzją administracyjną, a jedynie ma charakter informacyjny i tylko od podatnika zależy, czy się do niej zastosuje.

---

Sądy administracyjne jednym głosem z fiskusem.

---

Podatnik na rozstrzygnięcia fiskusa wniósł skargi do sądu administracyjnego, który nie podzielił jednak jego argumentów. Skład orzekający stwierdził, że urzędowa zmiana interpretacji przez Ministra Finansów nie wpływa na prawo do zwrotu nadpłaty podatku, gdyż wygasa ono definitywnie po upływie pięcioletniego terminu przedawnienia. Sąd podkreślił również gwarancyjny charakter przedawnienia, którego bieg może być przerwany lub zawieszony jedynie w wyjątkowych, określonych w przepisach sytuacjach, które w niniejszej sprawie nie wystąpiły. Na etapie postępowania odwoławczego wsparcia podatnikowi udzielił Rzecznik Praw Obywatelskich, który w skargach kasacyjnych wniesionych na jego rzecz argumentował, iż podatnik nie może ponosić negatywnych konsekwencji zmiany interpretacji, o której dowiedział się po upływie terminu przedawnienia, gdyż kłóciłoby się to z zasadą zaufania obywatela do organów państwa. Niestety również Rzecznik nie był w stanie przekonać Naczelnego Sądu Administracyjnego, aprobującego stanowisko sądu pierwszej instancji. W ustnych motywach rozstrzygnięcia sąd kasacyjny wyjaśnił, że zasada, iż zastosowanie się podatnika do zmienionej interpretacji nie może mu szkodzić, nie ma pierwszeństwa przed innymi regułami postępowania podatkowego. W rezultacie po upływie terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego podatnik nie może ubiegać się o zwrot nadpłaty, która powstała na skutek zastosowania się przez niego do urzędowej wykładni, gdyż prawo do uzyskania takiego zwrotu już nieodwracalnie wygasło.

Omawiana sprawa wyraźnie pokazuje, że prawa podatnika zagwarantowane zarówno w ustawach podatkowych, jak i Konstytucji w praktyce mogą okazać się iluzoryczne. Nie oznacza to oczywiście, że należy rezygnować z walki o swoje racje i biernie poddawać się działaniom biurokratycznej machiny. Do każdego starcia z fiskusem należy się po prostu należycie przygotować. Trzeba również pamiętać, że orzecznictwo sądów administracyjnych, do których finalnie zwracają się podatnicy, zdecydowanie nie należy do stabilnych i przewidywalnych. W praktyce może się okazać, że na skutek wniesionej skargi niekorzystna linia orzecznicza zostanie przełamana, a my niespodziewanie wytyczymy nowy kierunek, za którym w swych rozstrzygnięciach pójdzie fiskus. Trafne argumenty przedstawione w oparciu o precyzyjnie opisany stan faktyczny to niewątpliwie klucz do sukcesu.

Autor:

Robert Nogacki
radca prawny

 

Faktura zaliczkowa i końcowa – czym się różnią i jak je rozliczyć?

---

Podczas dokonywania transakcji, przedsiębiorcy często pobierają zaliczki na poczet przyszłych dostaw lub usług. Otrzymaną zaliczkę należy udokumentować, jednym z podstawowych obowiązków podatnika rozliczającego podatek od towarów i usług, obok obowiązku prowadzenia ewidencji i składania deklaracji podatkowych, jest bowiem dokumentowanie czynności będących przedmiotem opodatkowania. Jednym z takich dokumentów jest faktura zaliczkowa.

Jeśli przed dokonaniem dostawy towaru lub wykonaniem usługi otrzymano całość lub część zapłaty (w szczególności: przedpłatę, zaliczkę, zadatek, ratę, wkład budowlany lub mieszkaniowy przed ustanowieniem spółdzielczego prawa do lokalu mieszkalnego lub lokalu o innym przeznaczeniu), wówczas obowiązek podatkowy powstaje z chwilą jej otrzymania w odniesieniu do otrzymanej kwoty.

Fakturę zaliczkową należy wystawić:

• nie wcześniej niż 30. dnia przed otrzymaniem zaliczki (art. 106i ust. 7 pkt 2 ustawy),
• nie później niż 15. dnia miesiąca następującego po miesiącu, w którym otrzymano całość lub część zapłaty od nabywcy (art. 106i ust. 2 ustawy).

---

Elementy faktury

Faktura zaliczkowa powinna zawierać elementy wymienione w art. 106f ustawy o VAT, tj.:

• datę jej wystawienia,
• kolejny numer nadany w ramach jednej lub więcej serii, który w sposób jednoznaczny identyfikuje fakturę,
• imiona i nazwiska lub nazwy podatnika i nabywcy towarów lub usług oraz ich adresy,
• numery, za pomocą których podatnik i nabywca są zidentyfikowani na potrzeby podatku,
• datę otrzymania całości lub części zapłaty przed wydaniem towaru lub wykonaniem usługi, o ile taka data jest określona i różni się od daty wystawienia faktury,
• otrzymaną kwotę zapłaty,
• kwotę podatku wyliczoną według wzoru:

KP = (ZB x SP) ÷ (100+SP) gdzie: KP – oznacza kwotę podatku, ZB – oznacza kwotę otrzymanej całości lub części zapłaty, SP – oznacza stawkę podatku,

• dane dotyczące zamówienia lub umowy, a w szczególności: nazwę (rodzaj) towaru lub usługi, cenę jednostkową netto, ilość zamówionych towarów, wartość zamówionych towarów lub usług netto, stawki podatku, kwoty podatku oraz wartość brutto zamówienia lub umowy.

---

Jeżeli faktury zaliczkowe nie obejmują całej zapłaty za dostawę towaru lub świadczenie usługi, wówczas podatnik po wydaniu towaru lub wykonaniu usługi wystawia fakturę na pozostałą część zapłaty (tzw. fakturę końcową), w której:

• sumę wartości towarów lub usług pomniejsza o wartość otrzymanych części zapłaty,
• kwotę podatku pomniejsza o sumę kwot podatku wykazanego w fakturach dokumentujących otrzymanie części zapłaty.

---

Faktura końcowa powinna również zawierać wszystkie numery faktur zaliczkowych wystawionych przed dostawą towaru lub wykonaniem usługi (art. 106f ust. 3 ustawy o VAT).

Wystawca faktury końcowej nie musi jednak podawać w niej daty wystawienia faktury zaliczkowej ani kwoty otrzymanej zaliczki, choć może tak uczynić. Gdy wystawiono więcej niż jedną fakturę zaliczkową, a faktury te obejmują łącznie całą zapłatę, ostatnia z tych faktur powinna zawierać również wszystkie numery poprzednich faktur zaliczkowych (art. 106f ust. 4 ustawy o VAT).

---

Faktura zaliczkowa 100%

W przypadku gdy faktura zaliczkowa obejmuje 100%, sprzedawca nie musi wystawiać faktury końcowej. Wystawia się ją w sytuacji, gdy faktury zaliczkowe nie obejmują całej ceny brutto transakcji. Jeżeli natomiast pobrana kwota zaliczki (zaliczek) stanowi całą wartość transakcji, nie ma potrzeby wystawienia faktury końcowej po zrealizowaniu transakcji. Zostaje ona wówczas rozliczona w całości na podstawie faktur zaliczkowych.

Jednak w naszej opinii, nie jest błędem wystawienie faktury końcowej w takim przypadku.

Faktura zaliczkowa i dostawa w tym samym miesiącu

W przypadku, gdy otrzymana zaliczka na poczet dostawy towarów oraz realizacja dostawy odbywa się w tym samym miesiącu (okresie rozliczeniowym), wówczas obowiązek podatkowy, zarówno dla zaliczki, jak i dostawy towarów, powstaje w tym samym miesiącu. W takiej sytuacji podatnik może wystawić jedną fakturę, w której opodatkuje całość dokonanej dostawy (łącznie z kwotą otrzymanej zaliczki).

Stanowisko takie potwierdził Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z 15 maja 2014 r. (sygn. IPPP3/443-186/14-2/SM), gdzie możemy przeczytać:

(…) w przypadku, gdy w tym samym okresie rozliczeniowym (miesiącu) Spółka otrzyma zaliczkę na poczet dostawy, jak również dokona samej dostawy towaru, nie ma obowiązku wystawienia odrębnej faktury na udokumentowanie zaliczki (termin na wystawienie faktury zaliczkowej i końcowej jest taki sam). Spółka może wystawić jedną fakturę, zawierającą elementy, o których mowa w art. 106e–106f ustawy, w której opodatkuje całość dokonanej dostawy (łącznie z kwotą otrzymanej zaliczki) (…).

Podobne stanowisko zaprezentował Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie w piśmie z 16 września 2014 r., sygn. IPPP1/443-857/14-2/Igo. Organ podatkowy potwierdził stanowisko podatnika, zgodnie z którym:

(…) nie można zatem uznać, iż literalna wykładnia art. 106a-106q ustawy VAT nakazuje wystawianie faktur zaliczkowych w przypadku, gdy w tym samym miesiącu (bądź do 15 dnia następnego miesiąca) zostanie wystawiona faktura rozliczeniowa. Jednocześnie, biorąc pod uwagę treść uzasadnienia do ustawy nowelizującej oraz cel wprowadzonych od 1 stycznia 2014 r. przepisów, ukierunkowanych na ograniczenie obowiązków o charakterze formalnym oraz wprowadzenie ułatwień dla przedsiębiorcy, należy opowiedzieć się za możliwością nie wystawienia faktury zaliczkowej, jeśli w ustawowym terminie zostanie wystawiona faktura rozliczeniowa zawierająca wszystkie niezbędne elementy wskazane w art. 106e oraz odpowiednie elementy wskazane art. 106f ustawy VAT (kwotę zapłaty, kwotę podatku, datę i kwotę brutto otrzymanej zaliczki), a od transakcji zostanie rozpoznany obowiązek podatkowy.

(…) w ocenie Wnioskodawcy w przedstawionym stanie faktycznym nie będzie on zobowiązany do wystawienia faktury zaliczkowej w sytuacji, gdy w miesiącu wpłacenia zaliczki zostanie dokonana dostawa i w ustawowym terminie wystawiona zostanie faktura rozliczeniowa zawierająca elementy określone w art. 106e oraz elementy wskazane w art. 106f ustawy VAT. W takim przypadku właściwe będzie udokumentowanie dokonania transakcji poprzez wystawienie jednego dokumentu – faktury rozliczeniowej, której treść, obok elementów wskazanych w art. 106e ustawy VAT, będzie zawierać również elementy określone w art. 106f tej ustawy – kwotę zapłaty, kwotę podatku, datę i kwotę brutto otrzymanej zaliczki (…).

---

Zobacz więcej: Faktura zaliczkowa i końcowa: czym się różnią i jak je rozliczyć

Amortyzacja samochodu w firmie. Będzie wyższy limit dla aut osobowych.

---

Od przyszłego roku limit amortyzacji dla firmowych aut wzrośnie niemal dwukrotnie. Podobny limit wprowadzony zostanie jednak również w przypadku leasingu.

Przypomnijmy, że w obecnym stanie prawnym przedsiębiorca może zaliczać do kosztów pełne odpisy amortyzacyjne jedynie dla tych samochodów osobowych, których wartość nie przekracza 20 tys. EUR (co stanowi obecnie równowartość ok. 86 tys. zł). W przypadku, gdy wartość firmowego auta przekracza ten próg, odpisy amortyzacyjne są zaliczane do kosztów firmy jedynie częściowo, tj. tylko do wartości 20 tys. EUR. Kwota przekraczająca ten limit nie może być zatem amortyzowana. Obowiązujący od wielu lat limit w kwocie 20 tys. EUR ma jednak już wkrótce znacznie wzrosnąć.

Ministerstwo Finansów opublikowało projekt nowelizacji ustaw o PIT i CIT. Obie znowelizowane ustawy zakładają zwiększenie limitu amortyzacji niemal dwukrotnie. Zgodnie z nowymi przepisami, nowy limit amortyzacji wzrośnie bowiem do kwoty aż 150 tys. zł. Nowy, podwyższony limit ma obowiązywać już od 1 stycznia 2019 roku.

Ta sama nowelizacja wprowadza jednak podobny limit w przypadku leasingu operacyjnego.

Przypomnijmy, że do tej pory opłaty leasingowe można było zaliczać w koszty bez ograniczeń kwotowych. Natomiast od 2019 roku, firmy będą mogły zaliczyć do kosztów opłaty leasingowe tylko w takiej proporcji, w jakiej kwota 150 tys. zł pozostaje do wartości leasingowanego samochodu. Jeśli zatem przedsiębiorca weźmie w leasing pojazd o wartości 200 tys. zł, to za koszt uzyskania przychodu uznawane będzie jedynie 3/4 opłaty leasingowej

Nowe przepisy, z jednej strony polepszają więc sytuację przedsiębiorców (zwiększenie odpisów amortyzacyjnych), z drugiej zaś mogą ją pogorszyć (wprowadzenie limitu dla leasingu).

Należy jednak zauważyć, że samochodów osobowych o wartości niższej od 150 tys. zł nabywanych jest wielokrotnie więcej niż aut o wartości przewyższającej tę kwotę. Biorąc zatem pod uwagę całokształt wprowadzanych zmian, należy je uznać za korzystne dla kieszeni przeciętnego przedsiębiorcy. W ogólnym rozrachunku, korzyści podatkowe wynikające z podwyższonego limitu amortyzacji z całą pewnością bowiem przewyższą potencjalne straty wynikające z wprowadzenia limitu dla opłat leasingowych.